यशैया 53:1-7

“अब जे हामी बयान दिन्‍छौं, त्‍यो कसले विश्‍वास गर्छ र? यस कुरामा परमप्रभुको हात छ भनी कसले देख्‍ला र? उहाँको अघि सुख्‍खा जमिनमा एउटा बिरूवाले, जरा हालेझैँ ऊ बढ्यो। उसमा केही मान-मर्यादा वा सुन्‍दरता थिएन, उसमाथि हाम्रो आँखा परेन पनि। उसको बारेमा कुनै आकर्षित कुरा थिएन, उसका कुनै कुराले हाम्रो मन खिच्‍न सकेन। हामीले उसलाई तुच्‍छ ठान्‍यौं र अस्‍वीकार गर्‍यौं, उसले दु:ख र कष्‍ट सह्यो। कसैले पनि ऊतिर हेरेन, हामीले उसलाई केही नठानी ध्‍यानै दिएनौं। “निश्‍चय नै उसले हाम्रा कष्‍टहरू सह्यो, हाम्रो दु:ख भोग्‍यो। तर उसले दु:ख-कष्‍ट भोगेको त उसमाथि परमेश्‍वरको दण्‍ड परेको हो भनी हामीले ठान्‍यौं। तर हाम्रा पापका कारणले ऊ घाइते भयो, हाम्रा अधर्मका कारणले उसले चुटाइ खायो। उसले दण्‍ड भोगेको कारणले हामीले सुख-शान्‍ति पायौं, उसको कोर्राको चोटले हामी निको भयौं। हामी सबै बाटो बिराएका भेडाहरूझैँ थियौं, हामी बरालिएर आफ्‍नै सुरमा हिँड्थ्‍यौं, तर हामी सबैमाथि पर्नुपर्ने दण्‍ड परमप्रभुले उसमाथि पारिदिनुभयो। “ऊसित रूखो व्‍यवहार गरियो तर त्‍यो उसले नम्र भएर सह्यो, उसले मुखबाट एउटा शब्‍द पनि निकालेन। काटिन आँटेको थुमाझैँ, ऊन कत्रन लागेका भेडाझैँ उसले आफ्‍नो मुख खोलेन।