उत्‍पत्ति 3:1-8

परमप्रभु परमेश्‍वरले बनाउनुभएका पशुहरूमध्‍ये साँप सबैभन्दा धूर्त थियो। साँपले स्‍त्रीलाई सोध्‍यो, “के परमेश्‍वरले तिमीहरूलाई बगैँचाका कुनै रूखको फल नखानू भन्‍नुभएको छ?” स्‍त्रीले उत्तर दिई, “बगैँचाका बीचमा भएको रूख छोडी अरू कुनै पनि रूखका फल हामी खान सक्‍छौं। परमेश्‍वरले त्‍यो रूखको फलचाहिँ नखानू र नछुनू पनि भन्‍नुभएको छ। हामीले त्‍यो खायौं भने हामी मर्नेछौं।” साँपले जवाफ दियो, “त्‍यो कुरा साँचो होइन, तिमीहरू मर्नेछैनौ। तिमीहरूले त्‍यसको फल खायौ भने परमेश्‍वरजस्‍तै हुनेछौ र असल र खराबको ज्ञान पाउनेछौ भनी उहाँले जान्‍नुहुन्छ र नै त्‍यसो भनेका हुन्।” त्‍यो रूख हेर्नमा कति सुन्‍दर अनि त्‍यसका फल खानलाई कति रहरलाग्‍दा थिए, त्‍यो स्‍त्रीले देखिन्‌। ज्ञानी हुन पाए कति असल हुनेथियो, उनले सोचिन्‌। उनले केही फल टिपेर खाइन्‌, केही आफ्‍ना लोग्‍नेलाई दिइन्‌ र उनले पनि त्‍यो खाए। त्‍यो खाने बित्तिकै तिनीहरूले समझशक्ति पाए र आफू नाङ्गै रहेछौं भनी चाल पाए। यसकारण तिनीहरूले नेभाराको पात गाँसेर त्‍यसले आफ्‍ना शरीर ढाके। त्‍यही बेलुका तिनीहरूले परमप्रभु परमेश्‍वर बगैँचामा डुलिरहनुभएको सुने र रूखका बीचमा उहाँका सामुदेखि लुके।