उपदेशक 7:1-14

असल नामचाहिँ बहुमूल्‍य अत्तरको सुगन्‍धभन्दा उत्तम हो। मृत्‍युको दिन जन्‍मेको दिनभन्दा उत्तम हो। भोजको घरमा जानुभन्दा शोक परेको घरमा जानु असल हो किनभने जिउँदा मानिसले हामी सबैलाई मृत्‍युले पर्खिराखेको छ भनी सधैँ याद गर्नुपर्छ। हाँस्‍नुभन्दा सुर्ताउनु उत्तम हो: त्‍यसले अनुहारमा उदासी ल्‍याउला तर समझ-शक्तिलाई तिखार्दछ। सधैँ रमाहटबारे सोच्‍ने मानिस मूर्ख हो। बुद्धिमान् मानिसले मृत्‍युबारे सोच्‍दछ। मूर्ख मानिसहरूले गाएको प्रशंसाभन्दा बुद्धिमान् मानिसले हकारेको सुन्‍नु उत्तम हो। मूर्खको हाँसो आगोमा काँढा पड्केजस्‍तै हो, त्‍यसको केही अर्थ हुँदैन। बुद्धिमान् मानिसले कसैसित छल गर्‍यो भने त्‍यसले मूर्ख काम गर्छ। घुस लिनेले आफ्‍नो चरित्र बिगार्दछ। कुनै कुराको सुरुभन्दा त्‍यसको अन्‍त उत्तम हो। अहङ्कारभन्दा धैर्य उत्तम हो। झट्टै रिस नदेखाऊ। रिस-इबी मूर्खहरूको साथी हो। “उहिलेका दिनहरू अहिलेका दिनहरूभन्दा किन असल थिए भनी नसोध।” त्‍यो त बुद्धिमानी प्रश्‍न होइन। जीवित रहने मानिस बुद्धिमान् हुनुपर्छ। बुद्धि पैतृक सम्‍पत्ति जत्तिकै असल हो। पैतृक सम्‍पत्तिले धनले जस्‍तै सुरक्षा दिन्‍छ, तर बुद्धिले तिम्रो जीवन जोगाउँछ। बुद्धिबाट पाइने लाभ यही हो। परमेश्‍वरको काममाथि विचार गर। उहाँले बाङ्गो बनाउनुभएको कुरा कसले सोझो पार्न सक्‍छ? आफ्‍ना सबै कुरा ठीक छन् भने खुसी होओ तर दु:ख-कष्‍ट आउँदा यो कुरा याद राख कि सुख र दु:ख दुवै परमेश्‍वरले नै पठाउनुहुन्‍छ। फेरि पछि के हुने हो, त्‍यो कसैले जान्‍दैन।