उपदेशक 6:1-12

मैले संसारमा ठूलो अन्‍याय भएको देखेको छु। परमेश्‍वरले कसैलाई पूरा धन-सम्‍पत्ति, इज्‍जत, अँ, उसले चाहेजति सबै थोक दिनुहुन्‍छ तर ती उपभोग गर्न दिनुहुन्‍न। उसको सट्टामा कुनै परदेशीले ती उपभोग गर्छ। त्‍यो व्‍यर्थ हो, एउटा दु:खको कुरा हो। कुनै मानिसको एक सय छोरा-छोरी होलान्, उसको आयु लामो होला तर जति नै लामो आयु भए पनि जीवनमा सुख पाएन र मरेपछि उसलाई राम्ररी गाड्‍ने काम भएन भने जन्‍मँदै मरेको बालक ऊभन्दा असल हो। त्‍यो बालक जन्‍मेको केही लाभ भएन, त्‍यो अन्‍धकारमा हराइहाल्‍छ र त्‍यहाँ त्‍यो बिर्सिहालिन्‍छ। त्‍यसले दिनको उज्‍यालो कहिल्‍यै देख्‍दैन वा जीवन के हो, कहिल्‍यै बुझ्‍दैन तर कम-से-कम त्‍यसले विश्राम पाएको हुन्‍छ। दुई हजार वर्ष आयु भएर पनि जीवनको सुख-भोग गर्न नपाएको मानिसले भन्दा बरु त्‍यस बालकले आराम पाएको हुन्‍छ। आखिरमा, ती दुवै एउटै ठाउँमा पुग्‍छन्। मानिसले सबै परिश्रम पेटै भर्नलाई गर्छ तर उसको पेट कहिल्‍यै भरिंदैन। कसरी एउटा बुद्धिमान् मानिस एउटा मूर्खभन्दा असल भयो त? गरीबले जीवनको सामना गर्न जान्‍दछ भने पनि त्‍यसलाई के लाभ हुन्‍छ? त्‍यो व्‍यर्थ छ, त्‍यो हावालाई खेद्‌नुजस्‍तै हो। आफूसित जे छ, त्‍यसमा सन्‍तोष गर्नु, सधैँ केही न केही कुराको चाहना गर्नुभन्दा असल हो। जे-जति कुरा हुन्‍छन्, ती अघिबाट नै तोकिएका हुन्‍छन् र हामी जान्‍दछौं कि मानिसले आफूभन्दा बलियोसित केही विवाद गर्न सक्‍दैन। उसले जति लामो विवाद गर्छ, उति धेरै त्‍यो व्‍यर्थ हुन्‍छ र उसलाई केही लाभ हुँदैन। छायाँजस्‍तो बिलाएर जाने जीवनमा, मानिसको छोटो र व्‍यर्थको जीवनमा उसको निम्‍ति के कुरा उत्तम छ, त्‍यो कसले जान्‍दछ र? मरेपछि संसारमा के हुन्‍छ, त्‍यो कसले जान्‍न सक्‍छ र?