उपदेशक 6:1-12
उपदेशक 6:1-12 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
सूर्यमुनि मैले यस्तो एउटा अर्को खराबी देखेको छु, जसले मानिसलाई साह्रै थिचेर लादेको छ। परमेश्वरले कुनै मानिसलाई धन-सम्पत्ति, जग्गाजमिन र मान दिनुहुन्छ, जसले गर्दा त्यसलाई मन लागेको कुनै कुराको अभाव हुँदैन। तर परमेश्वरले त्यसलाई ती उपभोग गर्न नदिएर एउटा अर्कै मानिसलाई उपभोग गर्न दिनुहुन्छ। यो व्यर्थ र दु:खदायी खराबी हो। कुनै मानिस आफ्ना एक सय जना छोराहरू भएर धेरै वर्षसम्म बाँच्यो, तर त्यो धेरै दिनसम्म बाँचेर पनि आफ्नो उन्नतिको उपभोग गर्न पाएन र उचित मृत-संस्कार पनि पाएन भने, म भन्दछु कि त्योभन्दा त तुहेको बालकको दशा अझ असल हुन्छ। यो तुहेको नानी व्यर्थमा जन्मन्छ, र अन्धकारमा लोप हुन्छ र अन्धकारले नै त्यसको नाम ढाक्दछ। यसले कहिल्यै घाम देखेको हुँदैन, अथवा केही कुरा जानेको पनि हुँदैन, तापनि त्यस मानिसको भन्दा यसको विश्राम असल हुन्छ। यदि त्यो मानिस दुई हजार वर्ष बाँचेर पनि आफ्नो उन्नतिको सुख-भोग गर्न असफल हुन्छ भने, त्यसलाई के विश्राम हुन्छ र? आखिरमा सबै एउटै ठाउँमा जाँदैनन् र? मानिसको सारा परिश्रम पेट भर्नलाई मात्र हो, तापनि त्यसको भोक कहिल्यै मर्दैन। बुद्धिमान् मानिसको मूर्खमाथि के फाइदा छ र? अरूहरूका सामु आफूले कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने जानेर गरीब मानिसलाई के लाभ हुन्छ र? आफूसँग जे छ त्यसमा सन्तुष्ट हुनु अरू कुराको लोभ गरिरहनुभन्दा असल छ। यो पनि व्यर्थ, र बतासलाई खेदेको जस्तो मात्र हो। जे छँदैछ त्यसलाई नाउँ दिइसकेकै छ, र मानिस के हो त्यो जानिएकै छ। आफूभन्दा बलियोसँग कोही मानिस विरोध गर्न सक्दैन। जति धेरै कुरा त्यति नै कम अर्थ हुन्छ। त्यसले कसैलाई के लाभ हुन्छ र? किनकि यस जीवनको छोटो र अर्थहीन अवधिमा, जो मानिसले छायाजस्तै बिताउँछ, त्यसलाई के कुरो असल छ भनी कसले जान्दछ र? त्यो मरिगएपछि सूर्यमुनि के हुनेछ भनी त्यसलाई कसले भन्न सक्छ र?
उपदेशक 6:1-12 पवित्र बाइबल (NERV)
मैले जीवनमा अर्को कुरो पनि देखेकोछु जुन उचित होइन। धेरै मानिसहरूले यसको अनुभव गरेका छन्। त्यस मानिससित चाँहिंदो कुराहरू हुन्छन् र जति चाहन्छ त्यो पनि पाउँदछ। तर परमेश्वरले उसलाई ती कुराहरूको भोग गर्न दिनुहुन्न। कोही अर्कै आइपुग्छ र ती सबै थोकहरू खोसेर लैजान्छ। यो खुबै खराब र ब्यार्थ कुरो हो। एकजना मानिस लामो समयसम्म बाँच्छ अनि उसका एक सय नानीहरू हुन्छन्। तर यदि त्यो मानिस ती असल कुराहरूसित सन्तुष्ट नभए अनि उसको मृत्युपछि उसलाई सम्झना गर्ने कोही नभए, म त भन्छु कि त्यस मानिस भन्दा तुहेको बालकको भाग्य असल हुन्छ। त्यस बालकलाई कुनै नाम नदिई उसलाई एउटा अँध्यारो खाडलमा पुरिन्छ। त्यस्ता बालकले कहिल्यै सूर्य देख्दैन र केही कुरो पनी जान्दैन। तर त्यस मानिसको भाग्य! जसलाई परमेश्वरले दिएका कुराहरूको आनन्द कहिल्यै लिएन। त्योभन्दा त त्यस बालकले बडी चैन र शान्ति पाउँदछ। त्यस्ता मानिसहरू दुइ हजार बर्ष बाँच्न सक्छन् तर यदि तिनीहरूले जीवनमा आनन्द लिन नसके, त्यो राम्रो हो र हरेक मानिस अन्तमा त्यही ठाउँमा जान्छ। एउटा मानिसले निरन्तर काम गरिनै रहन्छ किन कि उसलाई आफ्नो इच्छा पूरा गर्नु छ। तर ऊ सन्तुष्ट चाँहि कहिल्यै हुँदैन। यस प्रकारले एक बुद्धिमान मानिस पनि एक मूर्ख मानिस भन्दा धेरै राम्रो होइन। यस्तो दीन-हीन मनुष्य हुनुमा पनि के फायदा हुनसक्छ? एकोहोरो लागि रहनुमाभन्दा आफूसित जो छ त्यसैमा सन्तोष हुनु राम्रो हो। सधैँ धेरै खोजिरहनु व्यर्थ हो। यो पनि हावालाई पक्रन खोज्नु जस्तै हो। जे जति भइरहेको छ त्यो भूतकालमा नै वर्णन गरिसकेको छ कोही, मानिसहरूले तिनीहरू भन्दा बलियोलाई विरोध गर्न सक्दैन। यसकारण ज्यादा बोल्नु व्यर्थ हो। कसले जान्दछ मनुष्यको छोटो जीवनमा उसको लागि यस भूमिमा सबैभन्दा राम्रो के छ? उसको जीवन त छायाँ जस्तो हराइ हाल्छ। यस संसारमा भोली के हुन्छ भनी कुनै मानिसले भन्नसक्दैन।
उपदेशक 6:1-12 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
मैले संसारमा ठूलो अन्याय भएको देखेको छु। परमेश्वरले कसैलाई पूरा धन-सम्पत्ति, इज्जत, अँ, उसले चाहेजति सबै थोक दिनुहुन्छ तर ती उपभोग गर्न दिनुहुन्न। उसको सट्टामा कुनै परदेशीले ती उपभोग गर्छ। त्यो व्यर्थ हो, एउटा दु:खको कुरा हो। कुनै मानिसको एक सय छोरा-छोरी होलान्, उसको आयु लामो होला तर जति नै लामो आयु भए पनि जीवनमा सुख पाएन र मरेपछि उसलाई राम्ररी गाड्ने काम भएन भने जन्मँदै मरेको बालक ऊभन्दा असल हो। त्यो बालक जन्मेको केही लाभ भएन, त्यो अन्धकारमा हराइहाल्छ र त्यहाँ त्यो बिर्सिहालिन्छ। त्यसले दिनको उज्यालो कहिल्यै देख्दैन वा जीवन के हो, कहिल्यै बुझ्दैन तर कम-से-कम त्यसले विश्राम पाएको हुन्छ। दुई हजार वर्ष आयु भएर पनि जीवनको सुख-भोग गर्न नपाएको मानिसले भन्दा बरु त्यस बालकले आराम पाएको हुन्छ। आखिरमा, ती दुवै एउटै ठाउँमा पुग्छन्। मानिसले सबै परिश्रम पेटै भर्नलाई गर्छ तर उसको पेट कहिल्यै भरिंदैन। कसरी एउटा बुद्धिमान् मानिस एउटा मूर्खभन्दा असल भयो त? गरीबले जीवनको सामना गर्न जान्दछ भने पनि त्यसलाई के लाभ हुन्छ? त्यो व्यर्थ छ, त्यो हावालाई खेद्नुजस्तै हो। आफूसित जे छ, त्यसमा सन्तोष गर्नु, सधैँ केही न केही कुराको चाहना गर्नुभन्दा असल हो। जे-जति कुरा हुन्छन्, ती अघिबाट नै तोकिएका हुन्छन् र हामी जान्दछौं कि मानिसले आफूभन्दा बलियोसित केही विवाद गर्न सक्दैन। उसले जति लामो विवाद गर्छ, उति धेरै त्यो व्यर्थ हुन्छ र उसलाई केही लाभ हुँदैन। छायाँजस्तो बिलाएर जाने जीवनमा, मानिसको छोटो र व्यर्थको जीवनमा उसको निम्ति के कुरा उत्तम छ, त्यो कसले जान्दछ र? मरेपछि संसारमा के हुन्छ, त्यो कसले जान्न सक्छ र?