दानिएल 3:1-6

नबूकदनेसर राजाले सुनको एउटा मूर्ति बनाउन लगाए। त्‍यो सत्ताईस मिटर अग्‍लो र झण्‍डै: तीन मिटर चौडा थियो। त्‍यो मूर्ति तिनले बेबिलोन प्रान्‍तको दूरा भनिने समतल-भूमिमा खडा गरे। तब राजाले आफ्‍ना सबै भारदारहरूलाई एकसाथ भेला हुने आज्ञा गरे। उनले प्रान्‍त-प्रान्‍तका रजौटा, बडा-हाकिम, सहायक हाकिम, शासक, खजान्‍ची, न्‍यायकर्ता, फौजदार र अन्‍य सबै भारदारहरूलाई यो आज्ञा पठाए। आफूले बनाएको मूर्तिको अर्पण सभामा हाजिर हुने राजाको आज्ञा थियो। मूर्तिको अर्पणको निम्‍ति ती सबै भारदारहरू हाजिर भए र मूर्तिको अघि खडा भए। तब घोषणा गर्ने मानिसले उच्‍च सोरमा भने, “हे सबै जाति-जाति, कुल-कुलका र विभिन्‍न भाषा बोल्‍ने मानिसहरू हो, तिमीहरूले तुरही, सनई, वीणा, बाँसुरी, सारङ्गी र अन्‍य बाजाहरू बजेका सुन्‍नेछौ। ती बाजाहरूको सोर सुन्‍ने बित्तिकै नबूकदनेसर राजाले खडा गरेका सुनको मूर्तिलाई तिमीहरूले घोप्‍टो परी ढोग्‍नुपर्नेछ। त्‍यसरी घोप्‍टो परी नढोग्‍ने जतिचाहिँ त्‍यही बेला दन्‍किरहेको आगोको भट्टीमा फालिनेछ।”