१ कोरिन्थी 9:7-18

के सेनामा हुँदा सिपाहीले आफ्‍नो खर्च आफैं ब्‍यहोर्छ? के अङ्‌गुरको खेती गर्नेले अङ्‌गुर खान पाउँदैन? के गोठालाले आफ्‍नो वस्‍तुको दूध खान पाउँदैन? यो मैले मान्‍छेको विचार लिएर मात्र भनेको होइनँ, व्यवस्थाले पनि यसै भन्‍छ। मोशाले दिएको व्यवस्थामा लेखिएको छ, “दाइँ गर्ने गोरुलाई मोहला नलगाऊ।” के परमेश्‍वरले यो गोरुकै लागि भन्‍नुभएको हो? के उहाँले हाम्रो लागि भन्‍नुभएको होइन? हो, यो हाम्रो लागि भनिएको हो किनभने खेत जोत्‍नेले आशामै जोत्‍छ अनि दाइँ गर्नेले केही पाउँला भन्‍ने आशाले नै दाइँ गर्छ। हामीले त तिमीहरूका माझमा आत्‍माको अन्‍न छरेका छौं। हामीले तिमीहरूबाट केही चीज पाउनु कुनै उदेकको कुरो हो र? यदि अरूले तिमीहरूबाट केही पाउँदा हुन्‍छ भने हामीले झन् पाउनुपर्ने हो। तर हामीले यो हक चलाएनौं। ख्रीष्‍टको सुसमाचार सुनाउन कुनै बाधा नपरोस् भनेर नै हामीले सबै कुरा सहेर बस्‍यौं। के तिमीहरूलाई थाहा छैन, कि मन्‍दिरमा काम गर्नेले मन्‍दिरमै खान पाउँछ। बलि-वेदीमा काम गर्नेले बलि-वेदीबाटै आफ्‍नो भाग पाउँछ। यसरी नै सुसमाचार प्रचार गर्नेले सुसमाचारबाटै खान-लाउन पाओस् भन्‍ने प्रभुको आज्ञा छ। तर मैले कुनै हक लिएको छैनँ। अहिले यो पत्र लेखेर पनि हक पाउन चाहेको होइनँ। यसो गर्नुभन्दा ता बरु म मर्नु निको मान्‍छु। कसैले मेरो यस घमण्‍डलाई खोक्रो भन्‍नै सक्‍दैन। मैले सुसमाचार सुनाउँदा मलाई घमण्‍ड गर्ने हक छैनँ किनभने यो मैले सुनाउनैपर्छ। मैले सुसमाचार सुनाइनँ भने मलाई धिक्‍कार होस्। मैले यो काम आफैंले रोजेको भए यसबाट म केही पाउने आशा राख्‍थें। तर म यो कामलाई मेरो कर्तव्‍य सम्‍झेर गर्दै छु। परमेश्‍वरले नै यो कामको जिम्‍मा दिनुभएकोले मैले गरें। त्‍यसो भए मेरो तलबचाहिँ के हो त? हकअनुसार पाइने कुनै पैसा नलिई सित्तैंमा सुसमाचार प्रचार गर्न पाउनु नै मेरो तलब हो।