दाऊद डाँड़ाको टाकुराबाट अलिक पर मात्र पुगेको बेलामा मपीबोशेतको नोकर सीबासँग तिनको भेट भयो। त्यसले आफूसँग दुई सय रोटी, एक सय झुप्पा किसमिस, नेभाराका एक सय डल्लो र एक मशक दाखमद्य जीन-लगाम कसेका एक हूल गधामा बोकाएर ल्याएको थियो।
राजाले सीबालाई भने, “तिमीले यी सबै किन ल्यायौ?”
सीबाले जवाफ दियो, “यी गधाहरूचाहिँ राजाका परिवारका सवारीको निम्ति हुन्, रोटी र फलहरू जवान मानिसहरूलाई खानका निम्ति र दाखमद्यचाहिँ मरुभूमिमा थाक्नेहरूका निम्ति हो।”
राजाले सोधे, “तिम्रा मालिकका नाति कहाँ छन्?”
सीबाले भन्यो, “उनी त यरूशलेममा नै छन्, किनभने इस्राएलको घरानाले उनलाई आफ्ना बाजेको सिंहासन फिर्ता गरिदिनेछ भनी उनले सम्झेका छन्।”
राजाले सीबालाई भने, “मपीबोशेतका सबै थोक तिमीले पाउनेछौ।”
सीबाले भन्यो, “हे हजूर, मेरा महाराज, म त हजूरको एक क्षुद्र दास हुँ। हजूरको दृष्टिमा निगाह पाऊँ।”
जब दाऊद राजा बहूरीममा आइपुगे तब त्यहाँ शाऊलका घरानाको एक जना मानिस, गेराको छोरो शिमी, निस्केर दाऊदलाई सराप्दैआयो। त्यसले दाऊद र तिनका सबै अधिकारीहरूलाई जथाभाबी ढुङ्गाले हान्न लाग्यो। दाऊदका देब्रे र दाहिनेतिर तिनका सिपाही र अङ्गरक्षकहरू थिए। शिमीले यसो भनेर दाऊदलाई सराप दियो, “जा, जा, ए बदमाश! ए हत्यारा! शाऊलको घरानामा रगत बगाएर उनको स्थानमा राज्य गर्न खोज्ने तँमाथि आज परमप्रभुले बदला लिनुभएको चाहिँ हो, र त्यो राज्य अब परमप्रभुले तेरो छोरो अब्शालोमलाई दिनुभयो। तँ आज बरबाद भइस्, किनभने तँ हत्यारा होस्!”
तब सरूयाहका छोरा अबीशैले राजालाई भने, “हजूर, यो मरेको कुकुरले किन हजूरलाई सराप्ने? म पारि गएर त्यसको टाउको उड़ाइदिनेछु।”
तर राजाले भने, “ए सरूयाहका छोराहरू हो, तिमीहरूलाई मसँग के सरोकार? यदि परमप्रभुले दाऊदलाई त्यसले सरापोस् भनी भन्नुभएको छ भने कसले त्यसलाई रोक्न सक्छ?”
दाऊदले अबीशै र आफ्ना सबै अधिकारीहरूलाई भने, “यदि मेरो छोरा, मेरो आफ्नै छोराले मलाई मार्न खोज्छ भने यस बेन्यामीनी त के कुरा गर्नु? त्यसलाई छोड़िदेओ। त्यसले सरापोस्। किनभने परमप्रभुले नै त्यसलाई त्यसो गर्नू भनी भन्नुभएको होला। शायद आजको दिन मलाई यो सरापको सट्टा परमप्रभुले मेरो कष्ट हेर्नुहुनेछ र मलाई आशिष् दिनुहुनेछ।”
यसैले दाऊद र तिनका मानिसहरू आफ्नो बाटो लागे, र शिमीचाहिँ दाऊदको बाटोमा परेको पारिपट्टिको डाँड़ै-डाँड़ा गयो, र जाँदा दाऊदतिर सराप्दै र ढुङ्गा हान्दै र धूलो फ्याँक्दैगयो। राजा र तिनीसँग भएका सबै मानिसहरू आफ्नो गन्तव्यमा लखतरान भई पुगे। अनि त्यहाँ तिनले आफूलाई ताजा बनाए।