Jób 39:1-17
Jób 39:1-17 2012 HUNGARIAN BIBLE: EASY-TO-READ VERSION (EFO)
Tudod-e, mikor ellik a hegyi kecske? Mikor borjaznak a szarvasok? Számolod-e vemhességük hónapjait? Figyeled-e, mikor jön el az ellés ideje? Csak összegörnyednek, kicsinyeiket megszülik, vajúdásuk hirtelen véget ér. Borjaik hamar felnőnek a tágas mezőn, erősek és egészségesek, elhagyják anyjukat, nem térnek vissza többé. Ki engedte szabadon a vadszamarat? Ki bocsátotta a pusztába, hadd rohanjon? Hiszen én tettem otthonává a füves pusztát, nyugvó helyévé a szikes réteket. Kineveti a zajos városokat, nem hordozza a kereskedők zsákjait. Hegyi legelőkön kószál, szabadon, mindenhol talál legelni valót. Kérdezd meg a vadbivalyt, akar-e szolgálni neked! Jászlad mellett marad-e éjszakára? Befoghatod-e, hogy felszántsa földedet? Boronálhatsz-e vele vetés után? Pedig milyen erős! De bízhatsz-e benne? Rábízhatod-e nehéz munkádat, hogy helyetted végezze? Ha megkéred, elhúzza-e a megrakott szekeret, hogy gabonádat csépelni vigye? Vígan csapkod szárnyával a struccmadár, pedig nem tud repülni, mint a gólya. Tojásait a földön költi ki, a nap melegíti őket a porban. Nem törődik vele, hogy ráléphetnek, hogy a vadállatok összetörik. Fiókáit nem kényezteti, ha elpusztulnak, nem bánja, hogy fáradsága kárba veszett, mert Isten nem adott neki bölcsességet, értelmet is csak keveset.
Jób 39:1-17 Karoli Bible 1908 (HUNK)
Vadászol-é prédát a nőstény oroszlánnak, és az oroszlánkölykök éhségét kielégíted-é; Mikor meglapulnak tanyáikon, és a bokrok közt lesben vesztegelnek? Ki szerez a hollónak eledelt, mikor a fiai Istenhez kiáltoznak; kóvályognak, mert nincs mit enniök? Tudod-é a kőszáli zergék ellésének idejét; megvigyáztad-é a szarvasok fajzását? Megszámláltad-é a hónapokat, a meddig vemhesek; tudod-é az ellésök idejét? Csak összegörnyednek, elszülik magzataikat, vajudásaiktól megszabadulnak. Fiaik meggyarapodnak, a legelőn nagyranőnek, elszélednek és nem térnek vissza hozzájok. Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, ki oldozta el e szamárnak kötelét, A melynek házául a pusztát rendelém, és lakóhelyéül a sósföldet? Kineveti a városbeli sokadalmat, nem hallja a hajtsár kiáltozását. A hegyeken szedeget, az ő legelőjén mindenféle zöld gazt felkeres. Akar-é szolgálni néked a bölény? Avagy meghál-é a te jászolodnál? Oda kötheted a bölényt a barázdához kötelénél fogva? Vajjon boronálja-é a völgyeket utánad? Bízhatol-é benne, mivelhogy nagy az ereje, és munkádat hagyhatod-é reá? Hiszed-é róla, hogy vetésedet behordja, és szérűdre betakarítja? Vígan leng a struczmadár szárnya: vajjon az eszterág szárnya és tollazata-é az? Hiszen a földön hagyja tojásait, és a porral költeti ki!
Jób 39:1-17 Magyar Bibliatársulat új fordítású Bibliája (HUNB)
Tudod-e, mikor ellik a kőszáli zerge, megfigyelted-e, mikor borjazik a szarvas? Megszámoltad-e, hány hónapig vemhesek, tudod-e, mikor ellenek? Lefekszenek, megellik borjaikat, és megszabadulnak fájdalmuktól. Borjaik megerősödnek, felnőnek a legelőn, elszélednek, és nem térnek hozzájuk vissza. Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, ki oldozta el a zebra kötelét? A pusztát rendeltem otthonává, lakóhelyévé a szikes földet. Kineveti a városi sokadalmat, nem hallja a hajcsár kiáltozását. A hegyeken keres legelőt, fölkutat mindenféle zöld növényt. Hajlandó-e szolgálni neked a bivaly? Ott hál-e jászolodnál? Barázdába tudod-e fogni kötéllel a bivalyt, boronálja-e utánad a göröngyöket? Bízhatsz-e benne, mivel nagy az ereje? Rábízhatod-e a munkádat? Elhiszed-e róla, hogy behordja gabonádat, és szérűdre betakarítja? A struccmadár vígan verdes szárnyával, nem gólyaszárny és toll az! A földön hagyja tojásait, és a porban költeti ki. Elfelejti, hogy a láb eltiporhatja, és a mezei vad eltaposhatja. Fiaihoz oly mostoha, mintha nem is az övéi volnának. Nem retteg attól, hogy kárba vész fáradsága. Mert Isten megtagadta tőle a bölcsességet, nem részesítette értelemben.
Jób 39:1-17 Revised Hungarian Bible (RÚF)
Tudod-e, mikor ellik a kőszáli zerge, megfigyelted-e, mikor borjazik a szarvas? Megszámoltad-e, hány hónapig vemhesek, tudod-e, mikor jön el ellésük ideje? Lefekszenek, megellik borjaikat, és megszabadulnak fájdalmuktól. Borjaik megerősödnek, felnőnek a mezőn, elszélednek, és nem térnek hozzájuk vissza. Ki engedte szabadon a vadszamarat, ki oldozta el a zebra kötelét? A pusztát rendeltem otthonává, lakóhelyévé a szikes földet. Kineveti a városi sokadalmat, nem hallja a hajcsár kiáltozását. A hegyeken keres magának legelőt, fölkutat mindenféle zöld növényt. Hajlandó-e szolgálni neked a bivaly? Ott tölti az éjszakát jászolodnál? Barázdába tudod-e fogni kötéllel a bivalyt, boronálja-e utánad a göröngyöket? Bízhatsz-e benne, mivel olyan erős? Rábízhatod-e a munkádat? Elhiszed-e róla, hogy behordja gabonádat, és szérűdre betakarítja? Vígan verdes szárnyával a strucc, pedig nem gólya szárnya és tolla az! A földön hagyja tojásait, és a porban költeti ki. Elfelejti, hogy ráléphetnek, és a mezei vad eltaposhatja. Fiaihoz oly mostoha, mintha nem is az övéi volnának; nem retteg attól, hogy kárba vész fáradsága. Mert Isten megtagadta a bölcsességet tőle, nem részesítette értelemben.