Tudod-e, mikor ellik a hegyi kecske?
Mikor borjaznak a szarvasok?
Számolod-e vemhességük hónapjait?
Figyeled-e, mikor jön el az ellés ideje?
Csak összegörnyednek, kicsinyeiket megszülik,
vajúdásuk hirtelen véget ér.
Borjaik hamar felnőnek a tágas mezőn,
erősek és egészségesek,
elhagyják anyjukat, nem térnek vissza többé.
Ki engedte szabadon a vadszamarat?
Ki bocsátotta a pusztába, hadd rohanjon?
Hiszen én tettem otthonává a füves pusztát,
nyugvó helyévé a szikes réteket.
Kineveti a zajos városokat,
nem hordozza a kereskedők zsákjait.
Hegyi legelőkön kószál, szabadon,
mindenhol talál legelni valót.
Kérdezd meg a vadbivalyt, akar-e szolgálni neked!
Jászlad mellett marad-e éjszakára?
Befoghatod-e, hogy felszántsa földedet?
Boronálhatsz-e vele vetés után?
Pedig milyen erős! De bízhatsz-e benne?
Rábízhatod-e nehéz munkádat, hogy helyetted végezze?
Ha megkéred, elhúzza-e a megrakott szekeret,
hogy gabonádat csépelni vigye?
Vígan csapkod szárnyával a struccmadár,
pedig nem tud repülni, mint a gólya.
Tojásait a földön költi ki,
a nap melegíti őket a porban.
Nem törődik vele, hogy ráléphetnek,
hogy a vadállatok összetörik.
Fiókáit nem kényezteti,
ha elpusztulnak, nem bánja,
hogy fáradsága kárba veszett,
mert Isten nem adott neki bölcsességet,
értelmet is csak keveset.