سرود: فیض در داستان شمانمونه

زمانی گمشده بودم

داستان نیوتن در یک جمله خلاصه می‌شود: «زمانی گمشده بودم، اما اکنون یافت شده‌ام.»

ما تنها زمانی می‌توانیم یافت شویم که بدانیم گمشده هستیم؛ وقتی متوجه شویم راه درستی وجود دارد، اما ما در آن نیستیم. در آن لحظه است که نیاز خود را به یافت شدن درک می‌کنیم.

حقیقت این است که بدون عیسی مسیح، همه ما گمشده هستیم. ما از نظر روحانی گمشده‌ایم، حتی اگر از نظر فیزیکی گم‌گشته نباشیم.

کتاب مقدس توضیح می‌دهد که گمشدگی به چه معناست:

«و امّا شما به سبب نافرمانی‌ها و گناهان خود مرده بودید، و زمانی در آنها گام می‌زدید، آنگاه که از روش‌های این دنیا و از رئیس قدرت هوا پیروی می‌کردید، از همان روحی که هم‌اکنون در سرکشان عمل می‌کند.» (افسسیان ۲:‏۲۲-۱)

وقتی گمشده‌ایم، در گناه زندگی می‌کنیم—کارهای نادرستی انجام می‌دهیم که بر خلاف شریعت بی‌نقص خدا هستند. تفاوت گناه و پارسایی را نمی‌شناسیم. به جای پیروی از عیسی، از «روش‌های این دنیا» پیروی می‌کنیم. راه دنیا وعده حیات می‌دهد، اما فقط به هلاکت و در نهایت مرگ منجر می‌شود.

هیچ‌کس نمی‌تواند هم‌زمان هم گمشده باشد و هم در خانه. وقتی از نظر روحانی گمشده‌ایم شده‌ایم، در خانه عیسی زندگی نمی‌کنیم. عیسی وعده داده است که پدر و خود او در کسانی که ایشان را دوست دارند سکونت می‌کنند (یوحنا ۱۴:۲۳).

خبر خوب این است که راهی برای یافت شدن وجود دارد. لازم نیست برای همیشه بیرون از خانه خدا زندگی کنیم. درِ خانه قفل نیست، اما تنها وقتی یافت می‌شویم که کسی دیگر بیاید و ما را بیابد.

به همین دلیل عیسی آمد. او در لوقا ۱۹:۱۰ می‌فرماید: «زیرا پسر انسان آمده تا گمشده را بجوید و نجات بخشد.»

عیسی گمشدگان را می‌جوید و نجات می‌دهد و هر فرد را به سوی خود هدایت می‌کند؛ به طوری که همراه با جان نیوتن بتوانیم بخوانیم: «من گمشده بودم، اما اکنون یافت شده‌ام.»