سرود: فیض در داستان شمانمونه

فیض شگفت‌انگیز

چگونه سرودی که در سال ۱۷۷۲ نوشته شده، توانسته صدها سال ماندگار بماند؟ چگونه سخنانی درباره تجربه‌ی یک نفر می‌توانند امروز نیز برای زندگی ما معنادار باشند؟

شاید به این دلیل که این اشعار نیاز درونی همه ما را بیان می‌کنند: نیاز به فیض. شاید؛ چون داستان یک نفر، داستان همه ماست: از گمگشتگی تا رستگاری.

به همین دلیل است که سرود «فیض شگفت‌انگیز» همچنان زنده است.

اما کمتر کسی از داستان زندگی مردی که این کلمات مشهور را در شهر اولنی انگلستان نوشت، آگاه است.

جان نیوتن در جوانی بیشتر به ناسزاگویی مشغول بود تا دعا. او به جای محبت، دیگران را استثمار می‌کرد. او بیشتر احساس ناامیدی می‌کرد تا امید. به‌عنوان کاپیتان یک کشتی بردگانس، زندگی‌ای دور از خدا داشت و ارزش‌های مسیحیت را که مادرش در کودکی به او آموخته بود، رها کرده بود.

به‌عبارت‌دیگر، نیوتن گمشده شده بود. کاملاً و بی‌چون‌وچرا گمشده شده بود. اما داستان او به همین جا ختم نشد.

در سال ۱۷۴۸، نیوتن در میان طوفانی سهمگین کشتی خود را هدایت می‌کرد. او بیم داشت که کشتی و خدمه‌اش در میان امواج غرق شوند و همه چیز، حتی جانش، از دست برود. در همین طوفان بود که نیوتن خدایی را به یاد آورد که مادرش درباره‌اش به او آموخته بود. او به درگاهش فریاد برآورد تا او را از مرگ در دریا و از مردی که شده بود، نجات دهد.

این لحظه، نقطه عطف زندگی نیوتن شد. کشتی به‌سلامت به ساحل رسید و او زندگی جدیدی را با مسیح آغاز کرد. آنچه قدیمی بود، پایان یافت و زندگی جدیدی شروع شد.

نیوتن بعدها به یکی از تأثیرگذارترین شبانان (پیشوایان روحانی) زمان خود بدل شد و نقشی کلیدی در لغو برده‌داری ایفا کرد—حرکتی که روزی خودش به آن دامن زده بود.

نیوتن در تمام زندگی خود دو چیز را هرگز فراموش نکرد: «او گناهکاری بزرگ بود و مسیح منجی‌‌ای بزرگ است.» نیوتن می‌دانست که دلیل تغییر زندگی‌اش فیض خداوند بود.

«زیرا که به‌واسطهٔ فیض، از طریق ایمان نجات یافته‌اید - و این از خود شما نیست، بلکه هدیه‌ای از جانب خداست؛ نه از اعمال، تا کسی نتواند فخر بورزد» (افسسیان ۲:۸-۹).

جان نیوتن سال‌ها پیش، از این دنیا رفت، اما سرود زندگی او باقی مانده است: فیض شگفت‌انگیز:

فیض شگفت‌انگیز! چه آوای شیرینی،

که گناهکاری چون من را نجات داد!

گمشده بودم، اما اکنون یافت شده‌‌ام،

کور بودم، اما اکنون می‌بینم.