وقتی برکات خشک می‌شوند

اما آب نهر پس از ایامی چند خشک شد، زیرا در آن دیار بارانی نبود. (اول پادشاهان ۷:۱۷)

خدا از ایلیای نبی استفاده کرد تا کلام خود را بر علیه رژیمی فاسد اعلام نماید. آن رژیم آنقدر فاسد بود که بعد از اعلامیهٔ تند ایلیا (که در اول پادشاهان ۱:۱۷ آمده) حکومت کمر به قتل او بست. پس خدا خادم خود را به نهری جوشان می‌فرستد تا او را محفوظ دارد و آنجا کلاغ‌ها با معجزه به او غذا رساندند. زمانی برای آرامی، احیا و تعلیم به ایلیا بود، چرا که خدا حدود ایمان و فکر او را به‌واسطهٔ کلاغان، وسعت بخشید.

بعد به آیه‌ٔ هفت می‌رسیم و می‌بینیم که «آب نهر پس از ایامی چند خشک شد.» اتفاقی ناگهانی نبود، بلکه «پس از ایامی چند» آب آن نهر خشک شد. می‌توانیم ایلیا را تصور کنیم که بر نهر نشسته بود و می‌دید که هر روز آب آن آرام آرام خشک می‌شود و قطره قطره از میان می‌رود و از سرعت جریان آب کاسته می‌شود. ایلیا آرام شدن جریان آب را تا خشک شدن آن شاهد بود. منشاءِ آب از میان رفت.

چرا این‌طور شد؟ نتیجهٔ مستقیم دعای خود او بود. خودتان بخوانید: «زیرا در آن دیار بارانی نبود.» این خشکسالی‌ای بود که ایلیا برایش دعا کرده بود. شاید وقتی که ابتدا دعا کرد، نمی‌دانست که پاسخ به دعا چگونه شخصاً خودِ او را متاثر می‌سازد، ولی حالا فهمیده بود. آسان نیست که ببینید پاسخ فیاضانه و عادلانهٔ خدا سبب زحمت و سختی خودتان شود.

ولی به هرجهت برای بارانِ دوباره دعا نکرد -حتی برای نجات خود هم چنین نکرد. او هدف خدا را در اولویت قرار داد، حتی وقتی که تأثیری منفی بر او داشت.

می‌توانیم تجربهٔ ایلیا را توصیف امری بدانیم که بسیاری از مسیحیان نیز تجربه‌اش می‌کنند، آنچه که اِف.بی. مِیِر نام آن را «نهری در حال خشک شدن» گذاشته است. او می‌نویسد: «سخت است که کنار نهری بشینیم و خشک شدنش را تماشا کنیم -بسیار از روبه‌رو شدن با انبیای بَعَل در کرمل سخت‌تر است.» مِیِر همچنین به انواع نهرهای در حال خشک شدن که ممکن است تجربه کنیم، اشاره می‌کند:

-نهر محبوبیت، که در حال فروکش کردن است، همان اتفاقی که برای یحیای تعمید‌دهنده رخ داد.

-نهر سلامتی، که در پوشش عجزی خیزان غرق می‌شود یا نابودی آرام آرام سلامتی.

-نهر پول، که در برابر بیماری، بدهی یا افراط‌های دیگر آرام آرام از میان می‌رود.

-نهر دوستی، که برای مدتی است در حال از بین رفتن است و در خطر خشک شدن قرار دارد.

این فیض و عمل خاص روح‌ خدا را می‌طلبد تا بدان طریق متوجه خشک شدن نهر پیش روی خود باشید و با استقامتی الهی آن را تحمل کنید. همیشه مایلیم که موفقیت‌های پی در پی داشته باشیم و از جلال به جلال گذر کنیم، ولی گاهی پیش می‌آید که خدا می‌داند نهرِ در حال خشک شدن، برای ما بهتر است. او شما را از روی خشم یا برای مجازات به آن مکان نیاورده است؛ حقیقیتاً می‌توانیم بگوییم ایلیا لایق بود کنار نهر زندگی کند، چون نزدیکیِ خاصی به خدا داشت. اما برای او دوره‌ای که نهر در حال خشک شدن بود، دوره‌ای برای تحصیل والاتر و تجربه‌ای عمیق‌تر شد.

«چرا خدا اجازه می‌دهد که خشک شوند؟ او می‌خواهد به ما یاد دهد که به عطایای او اتکا نکنیم، بلکه متکی برخودش باشیم.» (مِیِر)

اگر خدا شما را کنار نهری قرار داده که در حال خشک شدن است، از آن نهر بیزار نباشید ـ-بگذارید کار خود را که بی‌نقص است، انجام دهد.

براساس تفسیر کتاب‌ مقدس، نوشتهٔ دیویدگازیک.