بذرهای بهار: سفر ۴۰ روزۀ یک زننمونه

«آماده کردن زمین»

لوقا ۸‌:‌‏۱۶‏-۱۸ را بخوانید.

عیسیٰ در این آیات می‌فرماید که روزی خواهد رسید که هیچ‌ چیز پنهان نخواهد ماند و نیات قلبهایمان آشکار خواهد شد. امّا آن موقع، دیگر خیلی دیر خواهد بود.

چند لحظه در آنچه عیسی فرمود تأمل کنید. از خودتان بپرسید «قلب من چگونه به کلام خدا پاسخ می‌دهد؟» این سؤال مرا به یاد زمانی می‌اندازد که دانش‌آموز کلاس اول بودم. در کلاس، حواسم خیلی راحت پرت می‌شد و تمام توجه خود را بر تکالیف مدرسه متمرکز نمی‌کردم. وقتی نمرۀ بد می‌گرفتم، نمی‌خواستم ورقۀ امتحانم را به خانه ببرم. عصر جمعه، معلم همۀ ورقه‌های ما را در پوشه‌هایی می‌گذاشت. هنگام بیرون آمدن از مدرسه، در پوشه‌ام می‌گشتم و ورقه‌هایی را که در آنها نمرۀ بد گرفته بودم، بیرون می‌کشیدم و در سطل زباله می‌انداختم. از اینکه بگذارم مادرم اشتباهاتم را ببیند، می‌ترسیدم. اما در پایان فصل امتحان، حقیقت آشکار می‌شد. کارنامۀ کوچک من حقیقت را آشکار می‌کرد! جای شکرش باقیست که از این موضوع درس گرفتم. از اینکه حقیقت را از والدینم پنهان کرده و آنها را فریب داده بودم، احساس گناه کردم و گرفتن نمرۀ «بد» در کارنامه‌ام را دوست نداشتم. به همین خاطر، از راه و روشم توبه کردم!

ممکن است شما هرگز ورقه‌های امتحانی خود را از والدین‌تان پنهان نکرده باشید! با وجود این، ممکن است اکنون کمی از راه منحرف شده و کلام خدا را جدی نگرفته باشید. ممکن است سعی در پنهان کردن وضعیت قلب خود از خداوند و دیگران داشته باشید. همۀ ما این عادت را داریم که به منظور سنجش نحوۀ عملکرد خود، به اطرافیان‌مان نگاه کنیم. ما خداشناسی و اطاعت خود را طوری ارزیابی می‌کنیم که انگار خدا دارد عملکرد هر کس را روی یک منحنی درجه‌بندی می‌کند. امّا او چنین کاری نمی‌کند. ما از اینکه بگذاریم خدا وضعیت واقعی قلبهایمان را ببیند، می‌ترسیم. نترسید. به او بگویید نمی‌خواهید یک روز در برابر او بایستید و متوجه شوید که نمرۀ «بد» گرفته‌اید.

بهتر است او همین حالا به قلبتان نگاه کند. از خداوند فیض انجام کاری را بطلبید که لازم است بکنید. اما این به چه معنا است؟ تغییر کردن؟ تسلیم کردن؟ دست کشیدن از کاری که می‌خواهید انجامش دهید؟

بدانید که شما در این راه تنها نیستید. نیازی نیست بترسید. از پنهان‌کاری هیچ چیز خوبی حاصل نمی‌شود. نزد خداوند خود فریاد برآورید: «آه ای خداوند، رحم کن. آه ای خداوند، من به فیض تو نیاز دارم!» و او همۀ قوّت و تسلی‌ای خواهد بود که شما به آن نیاز دارید. غلاطیان ۲‌:‌‏۲۰ را بخوانید.