پیدایش 1:29-17
پیدایش 1:29-17 هزارۀ نو (NMV)
پس یعقوب سفر خویش را پی گرفت و به سرزمین مردمان مشرق رسید. چون نگریست، چاهی در صحرا دید که سه گلۀ گوسفند نزدیک آن خوابیده بودند زیرا از آن چاه به گلهها آب میدادند. سنگی که بر دهانۀ چاه بود، بزرگ بود. چون همۀ گلهها در آنجا فراهم می‌آمدند، سنگ را از دهانۀ چاه می‌غلطانیدند و گله را آب میدادند. سپس سنگ را بر جای خود، بر دهانۀ چاه باز می‌نهادند. یعقوب از چوپانان پرسید: «ای برادرانم، شما از کجایید؟» پاسخ دادند: «از حَرانیم.» به آنان گفت: «آیا لابان، نوۀ ناحور را میشناسید؟» پاسخ دادند: «آری، او را میشناسیم.» یعقوب از آنان پرسید: «آیا سلامت است؟» گفتند: «آری، سلامت است، و اینک دخترش راحیل نیز با گله میآید.» یعقوب گفت: «روز هنوز باقی است و زمانِ جمع کردن دامها نیست. گله را آب دهید و رفته آنها را بچرانید.» اما آنها پاسخ دادند: «تا همۀ گلهها گرد نیایند و سنگ از دهانۀ چاه غلطانیده نشود، نمی‌توانیم. آنگاه گله را آب خواهیم داد.» هنوز با ایشان سخن می‌گفت که راحیل با گلۀ پدرش آمد، زیرا که چوپان بود. چون یعقوب، راحیل دخترِ دایی خود لابان و گلۀ دایی خود را دید پیش رفت و سنگ را از دهانۀ چاه غلطانید و گلۀ دایی خویش را آب داد. آنگاه یعقوب راحیل را بوسید و به صدای بلند گریست. و یعقوب به راحیل گفت که او خویشاوند پدرش و پسر رِبِکا است. پس راحیل دوان دوان رفته، پدر را خبر داد. چون لابان خبرِ آمدن خواهرزادهاش یعقوب را شنید، درحال به استقبال او شتافت و او را در آغوش گرفته، بوسید و به خانۀ خویش برد. یعقوب همۀ این امور را به لابان بازگفت. آنگاه لابان به او گفت: «تو براستی از گوشت و خون منی.» پس از آنکه یعقوب یک ماه نزد لابان به سر برده بود، لابان به او گفت: «آیا چون خویشِ منی، باید برایگان خدمتم کنی؟ به من بگو چه مزدی می‌خواهی؟» و اما لابان را دو دختر بود؛ دختر بزرگتر لیَه نام داشت، دختر کوچکتر، راحیل. چشمان لیَه کم‌فروغ بود، ولی راحیل خوش‌اندام و زیباروی بود.
پیدایش 1:29-17 Persian Old Version (POV-FAS)
پس یعقوب روانه شد و به زمین بنی المشرق آمد. و دید که اینک درصحرا، چاهی است، و بر کنارهاش سه گله گوسفند خوابیده، چونکه از آن چاه گلهها را آب میدادند، و سنگی بزرگ بر دهنه چاه بود. وچون همه گلهها جمع شدندی، سنگ را از دهنه چاه غلطانیده، گله را سیراب کردندی. پس سنگ را بجای خود، بر سر چاه باز گذاشتندی. یعقوب بدیشان گفت: «ای برادرانم از کجاهستید؟» گفتند: «ما از حرانیم.» بدیشان گفت: «لابان بن ناحور را میشناسید؟» گفتند: «میشناسیم.» بدیشان گفت: «بسلامت است؟» گفتند: «بسلامت، و اینک دخترش، راحیل، با گله او میآید.» گفت: «هنوز روز بلند است و وقت جمع کردن مواشی نیست، گله را آب دهید ورفته، بچرانید.» گفتند: «نمی توانیم، تا همه گله هاجمع شوند، و سنگ را از سر چاه بغلطانند، آنگاه گله را آب میدهیم.» و هنوز با ایشان در گفتگومی بود که راحیل، با گله پدر خود رسید. زیرا که آنها را چوپانی میکرد. اما چون یعقوب راحیل، دختر خالوی خود، لابان، و گله خالوی خویش، لابان را دید، یعقوب نزدیک شده، سنگ را از سر چاه غلطانید، و گله خالوی خویش، لابان را سیراب کرد. و یعقوب، راحیل را بوسید، وبه آواز بلند گریست. و یعقوب، راحیل را خبرداد که او برادر پدرش، و پسر رفقه است. پس دوان دوان رفته، پدر خود را خبر داد. و واقع شد که چون لابان، خبر خواهرزاده خود، یعقوب را شنید، به استقبال وی شتافت، و او را در بغل گرفته، بوسید و به خانه خود آورد، و او لابان را ازهمه این امور آگاهانید. لابان وی را گفت: «فی الحقیقه تو استخوان و گوشت من هستی.» و نزد وی مدت یک ماه توقف نمود. پس لابان، به یعقوب گفت: «آیاچون برادر من هستی، مرا باید مفت خدمت کنی؟ به من بگو که اجرت تو چه خواهد بود؟» ولابان را دو دختر بود، که نام بزرگتر، لیه و اسم کوچکتر، راحیل بود. و چشمان لیه ضعیف بود، و اما راحیل، خوب صورت و خوش منظربود.
پیدایش 1:29-17 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)
یعقوب به سفر خود ادامه داد تا به سرزمین مردمان مشرق رسید. در صحرا چاهی دید که سه گلۀ گوسفند کنار آن خوابیده بودند، زیرا از آن چاه، به گلهها آب میدادند. اما سنگی بزرگ بر دهانۀ چاه قرار داشت. (رسم بر این بود که وقتی همهٔ گلهها جمع می‌شدند، آن سنگ را از سر چاه برمی‌داشتند و پس از سیراب کردن گلهها، دوباره سنگ را بر سر چاه می‌غلتانیدند.) یعقوب نزد چوپانان رفت و از آنها پرسید که از کجا هستند. گفتند از حران هستند. به ایشان گفت: «آیا لابان نوۀ ناحور را میشناسید؟» گفتند: «بله، او را میشناسیم.» یعقوب پرسید: «حالِ او خوب است؟» گفتند: «بله، حالش خوب است. اینک دخترش راحیل نیز با گله‌اش میآید.» یعقوب گفت: «هنوز تا غروب خیلی مانده است. چرا به گوسفندها آب نمی‌دهید تا دوباره بروند و بچرند؟» جواب دادند: «تا همهٔ گلهها سر چاه نیایند ما نمی‌توانیم سنگ را برداریم و گله‌هایمان را سیراب کنیم.» در حالی که این گفتگو ادامه داشت، راحیل با گلهٔ پدرش سر رسید، زیرا او نیز چوپان بود. وقتی یعقوب دختر دایی خود، راحیل را دید که با گله لابان میآید، سنگ را از سر چاه برداشت و گلهٔ او را سیراب نمود. سپس یعقوب، راحیل را بوسیده، با صدای بلند شروع به گریستن نمود! یعقوب خود را معرفی کرد و گفت که خویشاوند پدرش و پسر ربکاست. راحیل به محض شنیدن سخنان او، دوان‌دوان به منزل شتافت و پدرش را باخبر کرد. چون لابان خبر آمدن خواهرزادهٔ خود یعقوب را شنید به استقبالش شتافت و او را در آغوش گرفته، بوسید و به خانهٔ خود آورد. آنگاه یعقوب داستان خود را برای او شرح داد. لابان به او گفت: «تو از گوشت و استخوان من هستی!» یک ماه بعد از آمدن یعقوب، لابان به او گفت: «تو نباید به دلیل اینکه خویشاوند من هستی برای من مجانی کار کنی. بگو چقدر مزد به تو بدهم؟» لابان دو دختر داشت که نام دختر بزرگ لَیه و نام دختر کوچک راحیل بود. لیه چشمانی ضعیف داشت، اما راحیل زیبا و خوش‌اندام بود.
پیدایش 1:29-17 مژده برای عصر جدید (TPV)
یعقوب راه خود را ادامه داد و به طرف سرزمین مشرق رفت. در صحرا بر سر چاهی رسید كه سه گلّهٔ گوسفند در اطراف آن خوابیده بودند. از این چاه به گلّه‌ها آب میدادند. سنگ بزرگی بر سر چاه بود. وقتی همهٔ گوسفندها در آنجا جمع می‌شدند، چوپانان سنگ را از دهانهٔ چاه بر می‌داشتند و به گلّه‌ها آب میدادند و بعد از آن دوباره سنگ را بر دهانهٔ چاه می‌گذاشتند. یعقوب از چوپانان پرسید: «دوستان من، شما اهل كجا هستید؟» آنها جواب دادند: «اهل حران هستیم.» او پرسید: «آیا شما لابان پسر ناحور را میشناسید؟» آنها جواب دادند: «بله، میشناسیم.» او پرسید: «حالش خوب است؟» آنها جواب دادند: «بله خوب است. نگاه كن، این دخترش راحیل است كه همراه گلّه‌اش میآید.» یعقوب گفت: «هنوز هوا روشن است و وقت جمع‌كردن گلّه‌ها نیست. چرا به آنها آب نمی‌دهید تا دوباره به چرا بازگردند؟» آنها جواب دادند: «تا همهٔ گلّه‌ها در اینجا جمع نشوند ما نمی‌توانیم به آنها آب بدهیم. وقتی همه جمع شوند، سنگ را از دهانهٔ چاه برمی‌داریم و به آنها آب میدهیم.» یعقوب با آنها مشغول گفت‌وگو بود كه راحیل با گلّهٔ پدرش لابان به آنجا آمد. وقتی یعقوب دختر دایی خود، راحیل را دید كه با گلّه آمده است، بر سر چاه رفت. سنگ را از دهانهٔ چاه كنار زد و گوسفندان را آب داد. سپس راحیل را بوسید و از شدّت خوشحالی گریه کرد. یعقوب به راحیل گفت: «من خویشاوند پدرت و پسر ربكا هستم.» راحیل دوید تا به پدرش خبر دهد. وقتی لابان خبر آمدن خواهرزادهاش یعقوب را شنید، به استقبال او دوید. او را در آغوش كشید و بوسید و به خانه آورد. یعقوب تمام ماجرا را برای لابان شرح داد. لابان گفت: «تو در حقیقت از گوشت و خون من هستی.» یعقوب مدّت یک ماه در آنجا ماند. لابان به یعقوب گفت: «تو نباید به‌خاطر اینکه خویشاوند من هستی، برای من مفت كار كنی. چقدر مزد می‌خواهی؟» لابان دو دختر داشت. اسم دختر بزرگ لیه و اسم دختر كوچک راحیل بود. لیه چشمان قشنگی داشت، ولی راحیل خوش اندام و زیبا بود.