Sant Matiéu 14
14
CHAPITRE QUATOURGEN
Mort de Jan-Batisto. — Jèsu nourris cinq milo ome emé cinq pan e dous pèis. — Camino à flour d'aigo sus la mar emé Sant Pèire. — Vertu miraclouso dóu vièsti de Jèsu.
1En aquéu tèms, Erode lou tetrarco#14.1 Erode Antipas, un di fiéu d'Erode lou Grand. aprenguè lou brut que menavon à l'entour de Jèsu;
2E diguè à sis óuficié: Acò 's Jan-Batisto, qu' a ressuscita d'entre li mort; vaqui coume vai que fai tant de miracle.
3Erode, vous dirai, aguènt arresta Jan, l'avié fa 'ncadena e metre en presoun, amor d'Eroudiado, la mouié de soun fraire.
4Dóumaci Jan ié disié; Vous es pas permés d'avé 'quelo femo.
5Avié 'nvejo de lou faire mouri; mai aguè pòu dóu pople que tenié Jan pèr un proufèto.
6Or, lou jour de la neissènço d'Erode, la chato d'Eroudiado dansè davans li counvida, que faguè gau à-n-Erode.
7Bèn tant qu' aquest ié proumeteguè pèr sarramen de ié douna tout ço qu'elo ié demandarié.
8Mai aquesto, que sa maire i'avié fa la leiçoun: Dounas-me, diguè, aro-aro dins un plat la tèsto de Jan Batisto.
9N'en fuguè tout tristas, lou rèi; mai raport au sarramen, e raport à si taulejaire, éu coumandè que ié baièsson.
10E mandè coupa la tèsto de Jan dins la presoun.
11Em' acò l'aduguèron, sa tèsto, dins un plat e la dounèron à la pichoto que la pourtè à sa maire.
12Pamens si disciple, estènt vengu, empourtèron soun cors e l'enseveliguèron; pièi l'anèron dire à Jèsu.
13En aprenènt acò, Jèsu partiguè d'aqui en barco pèr un endré desert, à l'escart. Tre lou saupre, i'aguè 'n mouloun de mounde que lou seguiguèron d'à pèd, de diferènti vilo.
14En sourtènt de la barco, veguè aquéu mouloun de gènt; aguè pieta d'éli e ié gariguè si malaut.
15Or, sus lou sero, s'aprouchèron d'éu si disciple, disènt: Es desert aquest rode, e lou tèms s'esquiho. Enmandas lou mounde e que vagon i vilage se croumpa de viéure.
16Mai Jèsu ié diguè: Pas necite que ié vagon; fasès-lèi manja, vous-autre.
17Ié respoundeguèron: N'avèn eici que cinq pan e dous pèis.
18Éu ié venguè: Adusès-me-lèi eici.
19E quand aguè coumanda, que lou mounde s'entaulèssou sus l'erbo, éu prenguè li cinq pan e li dous pèis e, alucant vers lou cèu, li benesiguè; pecè pièi li pan, li dounè à si disciple, e li disciple au pople.
20N'en mangèron tóuti e fuguèron assadoula; e s'empourtè li soubro: douge gourbin plen de moussèu.
21Or lou noumbre di goustaire èro de de cinq milo ome, sènso coumta li femo e li pichot.
22Tout-d'un-tèms Jèsu coumandè à si disciple de remounta 'n barco, e de ié passa davans, vers l'autro ribo, qu'éu entanterin enmandarié lou pople.
23Quand aguè, pièi, enmanda lou pople, mountè soulet sus uno mountagno pèr prega. Erian au sero, e se dévinavo aqui soulet.
24Pamens la barco, au mitan de la mar, anavo bacelado dis erso, que lou vènt venié pèr contro.
25Mai, à la quatrenco vèio de la niue,#14.25 Encò di Judiéu, la niue se despartissié en quatre vèio o vihado. La proumiero coumençavo, lou sero, à sièis ouro. (Fillion, Les Saints Evangiles.) Jèsu li venguè trouva en caminant sus la mar.
26De lou vèire sus la mar que caminavo, n'aguèron l'escaufèstre; se disien: Es un trevant. E de l'esfrai se boutèron à crida.
27Quatecant Jèsu ié parlè, disènt: Rasseguras-vous; es iéu, n'agués pas pòu.
28Pèire ié respoundeguè: Segnour, s'es vous, coumandas-me de vous veni au rescontre sus lis aigo.
29Éu ié faguè: Vène. E Pèire, davalant de la barco, caminavo sus l'aigo pèr ana vers Jèsu.
30Mai, vesènt lou ventoulas que fasié, prenguè pòu; e coumençavo d'enfounsa, quouro cridè: Segnour, sauvas-me!
31Subran Jèsu ié pourgènt la man, l'agantè, e ié diguè: Ome de pau de fe, coume vai qu'as douta?
32E quand fuguèron mounta dins la barco, lou vènt s'abauquè.
33Alor aquéli qu'èron dins la barco, venguèron e l'adourèron, en disènt: De tout segur sias lou Fiéu de Diéu!
34Aguènt passa lou lau, venguèron dins lou terraire de Genesar.
35Lis ome dóu païs, tre lou recounèisse, mandèron saupre dins touto l'encountrado, e ié presentèron tóuti li malaut;
36E lou pregavon que ié leissèsse touca tant soulamen la frangeto de soun vièsti#14.36 La Lèi coumandavo is Israelito d'estaca 'no franjo i quatre caire de soun mantèu, d'aquéu mantèu que li Judiéu de Prouvènço apellon fimbre o tanlè. Dins la pensado de Mouïse, aquéli frangeto devien èstre un memouriau di coumandamen de Diéu, e amor d'acò, li regardavon coume sacrado. D'aqui vèn que li malaut, e au chap. IX, 20, l'Emourrouïsso avien tant d'afecioun pèr li touca. (Vèire Vigouroux. Op. cit., mot Frange.). E tóuti aquéli que la touquèron fuguèron gari.
اکنون انتخاب شده:
Sant Matiéu 14: PROV
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Historical text printed in 1903, maintained by the British and Foreign Bible Society.
