امثال 1:15-17

جواب ملایم خشم را فرو می‌نشاند، اما جواب تند آن را بر می‌انگیزاند. از زبان مرد دانا حکمت می‌چکد، اما از دهان آدم نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه جا را زیر نظر دارد و ناظر اعمال نیکان و بدان است. زبان شفابخش درخت حیات است، اما زبان فریبکار روح را در هم می‌شکند. شخص نادان نصیحت پدر خود را خوار می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب پدرش را می‌پذیرد. در خانهٔ شخص درستکار گنج فراوان است، اما دسترنج آدمهای بدکار برای ایشان تلخکامی به بار می‌آورد. حکمت توسط دانایان منتشر می‌شود نه به‌وسیلۀ جاهلانی که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانیهای بدکاران نفرت دارد، اما از دعای درستکاران خشنود است. خداوند از اعمال بدکاران متنفر است، اما پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی که راه راست را ترک گفته‌اند تنبیه سختی در انتظارشان است و اگر نخواهند تنبیه و اصلاح شوند خواهند مرد. حتی دنیای مردگان از نظر خداوند پنهان نیست، چه رسد به افکار انسان! کسی که کارش مسخره کردن است از نزدیک شدن به افراد دانا خودداری می‌کند چون دوست ندارد سرزنش آنان را بشنود. دل شاد، چهره را شاداب می‌سازد، اما تلخی دل، روح را افسرده می‌کند. شخص دانا تشنهٔ دانایی است، اما نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. انسان وقتی غمگین است همه چیز به نظرش بد می‌آید، اما وقتی دلش شاد است هر چیزی او را خوشحال می‌کند. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفت با اضطراب. نان خشک خوردن در جایی که محبت هست، بهتر است از غذای شاهانه خوردن در جایی که نفرت وجود دارد.