امثال 1:15-17

به اشتراک گذاشتن

امثال 1:15-17 Persian Old Version (POV-FAS)

جواب نرم خشم را برمی گرداند، اماسخن تلخ غیظ را به هیجان میآورد. زبان حکیمان علم را زینت میبخشد، امادهان احمقان به حماقت تنطق مینماید. چشمان خداوند در همه جاست، و بر بدان ونیکان مینگرد. زبان ملایم، درخت حیاتاست و کجی آن، شکستگی روح است. احمق تادیب پدر خود را خوار میشمارد، اما هرکه تنبیه را نگاه دارد زیرک میباشد. در خانه مرد عادل گنج عظیم است، امامحصول شریران، کدورت است. لبهای حکیمان معرفت را منتشر میسازد، اما دل احمقان، مستحکم نیست. قربانی شریران نزد خداوند مکروه است، امادعای راستان پسندیده اوست. راه شریران نزد خداوند مکروه است، اماپیروان عدالت را دوست میدارد. برای هرکه طریق را ترک نماید تادیب سخت است، و هرکه از تنبیه نفرت کند خواهدمرد. هاویه و ابدون در حضور خداوند است، پس چند مرتبه زیاده دلهای بنی آدم. استهزاکننده تنبیه را دوست ندارد، و نزدحکیمان نخواهد رفت. دلشادمان چهره را زینت میدهد، اما ازتلخی دل روح منکسر میشود. دل مرد فهیم معرفت را میطلبد، اما دهان احمقان حماقت را میچرد. تمامی روزهای مصیبت کشان بد است، اماخوشی دل ضیافت دائمی است. اموال اندک با ترس خداوند بهتر است ازگنج عظیم با اضطراب. خوان بقول در جایی که محبت باشد بهتراست، از گاو پرواری که با آن عداوت باشد.

امثال 1:15-17 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

جواب ملایم خشم را فرو می‌نشاند، اما جواب تند آن را بر می‌انگیزاند. از زبان مرد دانا حکمت می‌چکد، اما از دهان آدم نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه جا را زیر نظر دارد و ناظر اعمال نیکان و بدان است. زبان شفابخش درخت حیات است، اما زبان فریبکار روح را در هم می‌شکند. شخص نادان نصیحت پدر خود را خوار می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب پدرش را می‌پذیرد. در خانهٔ شخص درستکار گنج فراوان است، اما دسترنج آدمهای بدکار برای ایشان تلخکامی به بار می‌آورد. حکمت توسط دانایان منتشر می‌شود نه به‌وسیلۀ جاهلانی که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانیهای بدکاران نفرت دارد، اما از دعای درستکاران خشنود است. خداوند از اعمال بدکاران متنفر است، اما پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی که راه راست را ترک گفته‌اند تنبیه سختی در انتظارشان است و اگر نخواهند تنبیه و اصلاح شوند خواهند مرد. حتی دنیای مردگان از نظر خداوند پنهان نیست، چه رسد به افکار انسان! کسی که کارش مسخره کردن است از نزدیک شدن به افراد دانا خودداری می‌کند چون دوست ندارد سرزنش آنان را بشنود. دل شاد، چهره را شاداب می‌سازد، اما تلخی دل، روح را افسرده می‌کند. شخص دانا تشنهٔ دانایی است، اما نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. انسان وقتی غمگین است همه چیز به نظرش بد می‌آید، اما وقتی دلش شاد است هر چیزی او را خوشحال می‌کند. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفت با اضطراب. نان خشک خوردن در جایی که محبت هست، بهتر است از غذای شاهانه خوردن در جایی که نفرت وجود دارد.

امثال 1:15-17 مژده برای عصر جدید (TPV)

پاسخ ملایم خشم را فرو می‌نشاند، امّا پاسخ سخت، خشم را برمی‌انگیزاند. از زبان شخص دانا حکمت می‌چکد، ولی از دهان شخص نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه‌جا را زیر نظر دارد و ناظر کارهای مردمان نیک و بد می‌باشد. سخنان خوب حیات می‌بخشند، امّا حرفهای بد باعث دلشکستگی می‌شود. شخص نادان نصیحت والدین خود را بی‌اهمیّت می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب آنها را می‌پذیرد. خانهٔ شخص صادق از ثروت پُر است، امّا دسترنج مردم بدکار برای آنها تلخکامی به بار می‌آورد. دانش توسط اشخاص دانا منتشر می‌شود نه به وسیلهٔ مردم نادان که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانی‌های مردم بدکار متنفّر است، امّا از دعای درستکاران خشنود می‌گردد. خدا از کارهای بدکاران متنفّر است، امّا پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی‌که راه راست را ترک کرده‌اند، مجازات سختی در انتظار آنهاست، و اگر نخواهند که تأدیب و اصلاح شوند، خواهند مرد. حتّی دنیای مردگان از نظر خدا پنهان نیست، پس آیا انسان می‌تواند افکار خود را از او پنهان کند؟ کسی‌که کارش مسخره کردن است، از نزدیک شدن به اشخاص دانا خودداری می‌کند، زیرا دوست ندارد که سرزنش آنها را بشنود. دلِ شاد، چهره را شاداب می‌سازد، امّا دلِ غمگین، روح را افسرده می‌کند. شخص عاقل تشنهٔ معرفت است، امّا شخص نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. زندگی برای شخص فقیر سراسر زحمت است، همه‌چیز به نظرش بد می‌آید، امّا اگر دلش شاد باشد، از زندگی لذّت می‌برد. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفتِ با اضطراب. خوردن نان و سبزی در جایی که محبّت هست بهتر است از خوردن کباب در جایی که نفرت وجود دارد.

امثال 1:15-17 هزارۀ نو (NMV)

جوابِ نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تند غضب را برمی‌انگیزد! زبان حکیمان معرفت را دل‌انگیز می‌سازد، اما از دهان احمقان حماقت روان می‌شود. چشمان خداوند همه جا هست، بر بدان و نیکان دیدبانی می‌کند. زبان شفابخش، درخت حیات است، اما زبان کج، روح را در هم می‌شکند. نادان، تأدیب پدر خویش را خوار می‌شمارد، اما هر که پذیرای توبیخ باشد عاقل است. در خانۀ پارسایان گنجِ بسیار است، اما عایدی شریران مایۀ دردسرشان می‌شود. لبهای حکیمان دانش را منتشر می‌سازد، اما چنین نیست دل جاهلان. خداوند از قربانیهای شریران کراهت دارد، اما دعای صالحان خشنودش می‌سازد. راه شریران در نظر خداوند کراهت‌آور است، اما او پیروان پارسایی را دوست می‌دارد. تأدیب سخت در انتظار کسی است که طریقت را ترک گوید؛ آن که از توبیخ نفرت کند، خواهد مرد. هاویه و ابدون در نظر خداوند است، چقدر بیشتر دل آدمی! تمسخرگر توبیخ را خوش نمی‌دارد، گریزان است او از حکیمان! دل شادمان، چهره را شاداب می‌سازد، اما دل دردمند روح را افسرده می‌کند. دل مردِ فهیم جویای معرفت است، اما دهان جاهلان در حماقت می‌چَرَد. همۀ روزهای عمر ستمدیدگان مصیبت‌بار است، اما آنان را که دلی خوش است، ضیافت دائمی است. کم داشتن با ترس خداوند، بِه از گنجی عظیم با پریشانی. سفرۀ محقر، با محبت، بِه از ضیافت شاهانه، با نفرت.