پیدایش 3

گناه آدم و حوا

1و مار از همه وحوش صحرا که یَهوْه خدا ساخته بود، زیرکتر بود. مار به زن گفت: «آیا خدا به راستی گفته است که از همه درختان باغ نخورید؟» 2زن به مار گفت: «از میوه درختان باغ می‌خوریم، 3لیکن از میوه درختی که در وسط باغ است، خدا گفت: "از آن مخورید و آن را لمس مکنید، مبادا بمیرید."» 4مار به زن گفت: «به یقین نخواهید مرد. 5بلکه خدا می‌داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز می‌شود و مانند خدا آگاه به نیک و بد خواهید بود.» 6و چون زن دید که آن درخت برای خوراک نیکوست و به نظر خوشنما و درختی دلپذیر برای افزایش دانش، پس از میوه‌اش گرفته، بخورد و به شوهر خود نیز داد و او خورد. 7آنگاه چشمان هر دو ایشان باز شد و فهمیدند که عریانند. پس برگهای انجیر به هم دوخته، پوششها برای خویشتن ساختند.

8و صدای یَهوْه خدا را شنیدند که در هنگام وزیدن نسیم ظهر در باغ می‌خرامید، و آدم و زنش خویشتن را از حضور یَهوْه خدا در میان درختان باغ پنهان کردند. 9و یَهوْه خدا آدم را ندا در‌ داد و گفت: «کجا هستی؟» 10گفت: «چون صدایت را در باغ شنیدم، ترسان گشتم، زیرا که عریانم. پس خود را پنهان کردم.» 11خدا گفت: «که تو را آگاهانید که عریانی؟ آیا از آن درختی که تو را قدغن کردم که از آن نخوری، خوردی؟» 12آدم گفت: «زنی که به من دادی تا با من باشد، او از میوه درخت به من داد که خوردم.» 13پس یَهوْه خدا به زن گفت: «این چه‌ کار است که کردی؟» زن گفت: «مار مرا فریب داد که خوردم.»

14پس یَهوْه خدا به مار گفت: «چونکه این کار کردی، از تمامی چارپایان و از همه وحوش صحرا ملعون‌تر هستی! بر شکمت راه خواهی رفت و تمام روزهای عمرت خاک خواهی خورد. 15و دشمنی در میان تو و زن، و در میان نسل تو و نسل او می‌گذارم؛ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنه وی را خواهی زد.»#3‏.15 ضمایر شخصی ”او“ و ”وی“، هر دو مذکر هستند. 16و به زن گفت: «درد زایمان تو را بسیار افزون گردانم؛ با درد فرزندان خواهی زایید و اشتیاق تو به شوهرت خواهد بود و او بر تو حکمرانی خواهد کرد.» 17و به آدم گفت: «چونکه سخن همسرت را شنیدی و از آن درخت خوردی که امر فرموده، گفتم از آن نخوری، پس به سبب تو زمین ملعون شد، و تمام روزهای عمرت از آن با رنج خواهی خورد. 18خار و خس نیز برایت خواهد رویانید و سبزه‌های صحرا را خواهی خورد، 19و به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد تا لحظه‌‌ای که به خاک بازگردی که از آن گرفته شدی، زیرا که تو خاک هستی و به خاک خواهی برگشت.»

20و آدم زن خود را حوا نام نهاد، زیرا که او مادر تمامی زندگان است. 21و یَهوْه خدا رختها برای آدم و زنش از پوست بساخت و ایشان را پوشانید. 22و یَهوْه خدا گفت: «اینک انسان مثل یکی از ما شده است که آگاه به نیک و بد گردیده. حال مبادا دست خود را دراز کند و از درخت حیات نیز گرفته بخورد و تا به ابد زنده ماند.» 23پس یَهوْه خدا، او را از باغ عدن بیرون کرد تا کار زمینی را که از آن گرفته شده بود، بکند. 24پس آدم را بیرون راند و به طرف شرقی باغ عدن، کروبیان را مسکن داد و شمشیر آتشباری را که به هر سو گردش می‌کرد، تا راه درخت حیات را نگاهبانی کند.

Actualmente seleccionado:

پیدایش 3: RCPV

Destacar

Copiar