ΟΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΔείγμα

3. Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (Α)

Α' Ιωάννου 2:3-11

1. Να ζούμε όπως ζούσε ο Χριστός (3-6). Το μεγάλο παράδοξο της εποχής μας είναι ότι θέλουμε να προσαρμόσουμε και να διαμορφώσουμε τα πάντα κατά πώς βολεύει τον καθένα μας: την αμφίεσή μας, τη διατροφή μας, την εκπαίδευσή μας, τη θρησκεία μας. Ο Ιωάννης τονίζει το γεγονός ότι ως χριστιανοί μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την πίστη μας, ότι δηλ. γνωρίζουμε τον Θεό (εδ. 3). Μοιάζει αυτό να το έχουμε μεγάλη ανάγκη στους σημερινούς καιρούς της ρευστότητας και της αδιαφορίας. Πάνω από 40 φορές στη μικρή αυτή Επιστολή αναφέρεται το ρήμα γνωρίζουμε-ξέρουμε κλπ. Αυτό σημαίνει τη γνώση όχι τη διανοητική αλλά την εμπειρική. Μ’ άλλα λόγια κάτι που απαντάται σ’ ολόκληρη τη Βίβλο: η πίστη μας πρέπει ν’ αποδεικνύεται με έργα (εδ. 4).

Δεν μπορείς να ομολογείς σωτήρα σου τον Χριστό και να μη νιώθεις την πνευματική υπαρξιακή ανάγκη να έχεις κοινωνία με τ’ αδέλφια σου στην εκκλησία. Όταν όμως υπακούμε και τηρούμε τον λόγο του Θεού η αγάπη του Θεού ολοκληρώνει μέσα μας τον σκοπό του Θεού (εδ. 5α), όπως και ο Χριστός ολοκλήρωσε τον σκοπό του στον σταυρό. Η αγάπη του Θεού έχει στόχο να μας οδηγήσει στην υπακοή. Ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει μέσα μας την αγάπη του δεν είναι να νιώσουμε καλά ή για να γίνει αυτή αγάπη ένα βάλσαμο στην καρδιά μας αλλά να υπακούσουμε στον λόγο του Θεού. Να είμαι ενωμένος με τον Χριστό σημαίνει να έχω κοινωνία με τον Χριστό. Αυτό αποδεικνύεται και στον εαυτό μου και προς τα έξω, όταν ζω/περπατώ όπως έζησε ο Χριστός (εδ. 5β-6).

Περπατώ μέσα σε συγκεκριμένα όρια, με κατεύθυνση πάντοτε μπροστά, με προορισμό-στόχο και με σταθερά βήματα. Η βόλτα στις βιτρίνες ή στο πάρκο ή σε ένα μουσείο, μια εδώ και μια εκεί, δεν είναι περπάτημα. Το περπάτημα του Χριστού διαγράφεται μέσα στα 4 Ευαγγέλια. Είναι εκείνο που ο ίδιος είπε: Ήρθε να εκπληρώσει το θέλημα του Πατέρα, να φανερώσει τη δόξα του Πατέρα, να εκτελέσει το έργο που του ανέθεσε ο Πατέρας (Ιω 6:38 και 17:4).

Πώς ζούμε σαν χριστιανοί; Εκπληρώνουμε το θέλημα του Θεού μας ή το δικό μας, και μετά τον καλούμε να «βοηθήσει»; Προβάλλουμε τη δόξα του ή τον εαυτό μας; Εκτελούμε το έργο μας και τη διακονία μας, βαριόμαστε ή εργαζόμαστε «αμελώς»; Όλα αυτά είναι η δική μας «οφειλή» ως χριστιανών. Δεν είναι προαιρετικό το περπάτημα με τον Κύριο, είναι υποχρέωσή μας. Οφείλουμε να ζήσουμε γι’ αυτόν, επειδή του χρωστάμε τη ζωή μας 100%.