Ісусавы прыпавесьціУзор

ЗГУБЛЕНАЯ АВЕЧКА І МАНЭТА
Гэтыя дзьве прыпавесьці былі адрасаваныя фарысэям ды кніжнікам, якія наракалі, што Ісус занадта дбаў пра мытнікаў ды грэшнікаў.

Ісусава любоў да згубленых людзей радыкальна адрозьнівалася ад стаўленьня да іх рэлігійных кіраўнікоў таго часу. Распавёўшы пра тое, як радуюцца на нябёсах, калі хоць адзін грэшнік каецца, Ісус паказаў, што нябёсы падзяляюць Ягонае стаўленьне, а ня стаўленьне фарысэяў.

Чым даўжэй мы ідзем за Богам, тым лягчэй нам прыдбаць такое ж самаўпэўненае фарысэйскае стаўленьне. З гэтае прычыны мы павінны спытацца сябе, як мы рэагуем, калі бачым хоць аднаго грэшніка каяцца. Мы таксама павінны спытацца сябе, ці робім мы нешта, каб пайсьці па “прапалыя авечкі” ды “згубленыя манэты” навокал нас. Нам вельмі важна дбаць пра “гэных людзей”, робячы ўсё магчымае, каб дапамагчы ім прыйсьці да Хрыста, і цешачыся, калі яны вяртаюцца да Яго.