Радасць - гэта АсобаУзор

Жыццё няпростае

2020 год навучыў нас шматлікім рэчам, якім мы вельмі не хацелі вучыцца.

Большасць з нас прайшлі праз расчараванне і страцілі людзей, якіх мы ведалі і любілі. Усе мы прайшлі праз страх перад невядомым вірусам і яго разбуральнымі наступствамі. Знаходжанне дома 24 гадзіны ў суткі 7 дзён на тыдзень падчас каранціну часта адчувалася як турэмнае зняволенне, і людзям няпроста даўся гэты час. Я ведаю, што некаторыя развяліся, некаторыя зноў вярнуліся да залежнасцяў, і шмат хто змагаўся з дэпрэсіяй.

Хоць 2020 год і быў вельмі цяжкім, незалежна ад года, жыццё, у цэлым, вельмі цяжкае. Вы згодныя?

Каб пазбавіцца ўсяго гэтага, мы часта прымаем прывабныя прапановы адпачынку, рэлаксацыі і свабоды ад ціску, спадзяючыся знайсці хоць трошачкі шчасця. Проста забярыце мяне адсюль! Рэальнасць жа такая, што жыццёвыя цяжкасці працягваюцца нават пасля таго, як знікаюць імгненныя задавальненні. Трэба зноў ісці на працу, зноў аплачваць рахункі, зноў вырашаць спрэчныя пытанні, зноў мець справы з няпростымі людзьмі. Гэта таму, што наша шчасце заўсёды залежыць ад падзей, калі нешта адбываецца не так, як трэба - не па-нашаму - мы робімся няшчаснымі.

Напэўна, павінен быць лепшы спосаб пражыць сваё жыццё, акрамя як ганяцца за мімалётным шчасцем? Ці ёсць нешта трывалае, што не залежыць ад іншых людзей або ад нашага асяроддзя? Я думаю, ёсць. Гэта было ў Паўла. У ягоным Пасланні да Піліпянаў мы бачым, што, нават у турме, з ім застаецца радасць, да якой, падаецца, можна дакрануцца пальцамі. Павал нават 18 разоў выкарыстоўвае словы "радасць" або "радавацца" у гэтым лісце да сваіх сяброў.

Як і ў Паўла, нашыя праблемы і цяжкасці - вельмі рэальныя і, здаецца ідуць адна за адной. Але магчыма, так жа, як зрабіў Павал, мы можам знайсці радасць - не ў месцы адпачынку, не ў камфортным жыцці - а ў час, калі мы знаходзімся пад прыгнётам нашых праблем і расчараванняў.

Перад тым, як напісаць гэты ліст, Павал ужо перажыў столькі выпрабаванняў і цяжкасцяў, што чарговае турэмнае знявольванне амаль стала ягонай новай нормай. Я не сцвярджаю, што яму гэта падабалася. Я проста гавару, што ягоныя словы сведчаць аб тым, што ён адчуваў радасць нават у гэтым месцы сярод усіх сваіх цяжкасцей. Мускулы ягонай веры былі вельмі моцнымі, ён не жыў паводле сваіх адчуванняў. Ён навучыўся, сутыкаючыся з цяжкасцямі, прымаць іх, падымацца і жыць па-над імі. Ён вызначыў, што радасць не мае нічога агульнага з месцазнаходжаннем або падзеяй, але што радасць - гэта Асоба! Павал быў упэўнены у сіле ўваскрослага Хрыста, Якога ён сустракаў у любой сітуацыі. Я спадзяюся, што вывучаючы словы Паўла і іншых, мы таксама можам навучыцца гэтаму.

Ойча, я ведаю, што, насамрэч, мне няма пра што скардзіцца, але я ўсё роўна раблю гэта. Жыццё сапраўды цяжкае і мне трэба прызнаць, што час ад часу мне сапраўды не падабаецца тое, дзе я знаходжуся, і тое, праз што я праходжу. Я заблыталася, але я разумею, што Ты добра ведаеш гэта і любіш мяне ўсё роўна. Ты сустрэнеш мяне менавіта тут, дзе я знаходжуся?