Bestuur Hartseer Na Hoop en GenesingVoorbeeld

Vind Ondersteuning in die Verdriet

Hartseer is 'n wond, maar dit sal nie jou gees verbrysel nie. 

Soos enige wond neem hartseer tyd om te genees. Aanvanklik is dit amper onmoontlik om die pyn te ontsnap. Dit is rou en teer, maar soos die tyd verbygaan, genees die wond. Dit verander vorm en tekstuur. Jy onthou wat die pyn veroorsaak het, maar dit maak nie seer soos toe dit gebeur het nie.

Net soos twee mense met 'n gebreekte arm teen 'n verskillende tempo sal genees, is hartseer nie een-grootte-pas-almal nie. Ons kan egter die proses koester deur die geraas uit te wis. Deur te bid. Deur te weet en te glo dat die pyn wat ons voel nie ons gees sal verpletter nie — net soos God in sy woord belowe het. Ek het beslis vertroosting gevind in hierdie tipe beloftes in die Bybel. Trouens, die twee Skrifgedeeltes uit vandag se oordenking is feitlik besmeer in my Bybel omdat ek soveel keer daarna terugkyk.

Toe ek my man verloor het, was ek geseënd om 'n wonderlike ondersteuningstelsel te hê. ’n Dierbare vriendin het by die huis opgedaag en by my gebly. Sy het nie gevra nie — sy het net opgetree. Sy het nie ingedring nie, nie gedruk nie, maar was net daar vir my. Haar man was vriendelik genoeg om deur haar agter gelaat te word, sodat sy by my kan wees, en sy het vir byna twee maande gebly. Dit was moeilik om haar te sien gaan, maar dit het my 'n tydjie gekoop voordat ek dinge op my eie in die gesig moes staar. Ek het ernstig na God se stem geluister, maar dit was eers toe sy weg is dat ek hom regtig gehoor het en opgetree het volgens wat Hy sê. In môre se oordenking sal ek meer oor daardie dade deel, maar voor ek dit doen, wil ek regtig klem lê op daardie vroeë emosies en ervarings wat voel asof hulle jou eers sal breek.

In my ervaring was die hartseer moeiliker in die tweede jaar. Teen daardie tyd het ander mense die verlies agter hulle gesit, maar ek het die eerstes beleef en my man meer as ooit gemis. Ek het dit nie verwag nie. Nie 'n enkele persoon het my gewaarsku dat die tweede jaar moeiliker sou wees nie, en dit het my regtig onkant gevang. Ek het meer gehuil, en die verlies sou my op die mees onverwagse tye tref. 

My lewe het sedertdien soveel draaie geneem. Onverwagte paaie het nuutgevonde vreugdes gebring, en hoewel ek altyd my man sal mis, het ek nou 'n heel ander geluk wat net so spesiaal is. My wandel saam met God het sterker geword, en vir daardie beloning alleen kan ek nie ontken dat daar seëninge in daardie reis was nie.

Hemelse Vader, dankie dat U altyd by ons is en ons deur die donker dieptes lei. Vir diegene wat hul eie pad van verlies of hartseer stap, bid ek dat U Uself duidelik aan hulle sal wys sodat hulle sal weet dat hulle nie alleen is nie. Versterk hulle en help hulle om dapper te wees wanneer hulle die oënskynlik moeilike of onmoontlike in die gesig staar. Help hulle ook om U te vertrou en die nuwe ervarings te koester wat U vooraf vir hulle voorberei het. Amen.