Hy neem my na 'n wynhuis
onder die vaandel van liefde.
Verfris my met rosyntjies,
verkwik my met appels,
want ek is siek van liefde.
Sy linkerarm is onder my kop,
sy regterarm omhels my.
Meisies van Jerusalem,
ek besweer julle
by die ribbok- en takbokooie
van die veld:
Moenie die liefde aanwakker nie,
moet dit nie opwek nie,
voordat dit nie self wil ontwaak nie.
Luister! My liefste!
Kyk! Daar kom hy,
al bokspringend oor die berge,
al huppelend oor die heuwels!
My liefste is soos 'n ribbok,
soos 'n jong rooitakbok.
Kyk! Hy staan agter ons huismuur,
hy kyk by die vensters in,
hy loer deur die latwerk.
My liefste antwoord my,
hy sê vir my:
“Staan op, my liefling,
my mooiste, en kom!
Want kyk, die winter
het verbygegaan,
die reën is verby, dit het opgeklaar.
Die veld staan in die blom.
Die tyd om te sing het aangebreek,
die gekoer van die tortelduiwe
klink op in ons land.
Die vyeboom laat sy groen vye
uitswel,
die wingerd bot en versprei sy geur.
Staan op, my liefling,
my mooiste, en kom!
My duif in die rotsskeure,
in die skuilplekke
teen die bergkrans –
laat my jou gesig sien,
laat my jou stem hoor,
want jou stem is soet
en jou gesig is pragtig.”
Vang vir ons die jakkalse –
die klein jakkalsies
wat die wingerde verniel,
ons wingerde wat bot.
My liefste is myne en ek is syne,
hy wat tussen die narsings wei.