GENESIS 8:1-14

Maar God het gedink aan Noag en al die mense en diere by hom in die ark. Hy het ’n sterk wind oor die water laat waai en die watervloed het begin afneem. Die onderaardse waterbronne het opgehou om uit te borrel en die stortreën het bedaar. Geleidelik het die vloedwaters gesak. Na 150 dae het die watervlak só gesak dat die ark op die Araratberge vasgesit het, vyf maande nadat dit begin reën het. Twee en ’n halwe maande later het ander bergspitse sigbaar geword namate die water gesak het. 40 dae later het Noag die venster wat hy in die ark gemaak het, oopgemaak en ’n kraai uitgelaat. Die kraai het heen en weer gevlieg totdat die aarde droog was. Daarna het hy ’n duif uitgelaat om te kyk of daar enige droë grond was. Maar die duif kon nêrens gaan sit nie omdat die water nog te hoog was. Daarom het dit na die ark toe teruggekom. Noag het sy hand uitgesteek, die duif gevang en dit weer in die ark ingebring. Sewe dae later het Noag weer die duif uitgelaat. Teen die aand was die duif weer daar met ’n vars olyfblaar in die bek. Noag het besef dat die water nou al heelwat gesak het. ’n Week later het hy nog ’n keer die duif uitgelaat, maar hierdie keer het dit nie na hom toe teruggekom nie. Toe Noag 601 jaar oud was, tien en ’n half maande nadat die vloed begin het, het Noag die luik van die ark oopgemaak en gesien dat die aarde besig was om droog te word. Nog twee maande het verbygegaan en uiteindelik was die aarde droog genoeg.