Seònd Matìe 9
9
1E montànd in bàrçhe, al tornà a passà lu lât, e al vignì te’ so citàd.
2Cuand che i presentàrin un paralìtic distiràd sul jett. E viodìnd Jèsu le lor fède, al disè al paralìtic: Vèbi fidànze, o fi: ti son perdonàds ju tiei peçhàds.
3E sùbit divièrs tra ju Scrìbis e’ disèrin tal lor cûr: Chest al blestème.
4E avìnd Jèsu viodùds ju lor pinsìrs, al disè: E parcè pensàiso mal tal vuèstri cûr?
5Ce ìsal plùi fàcil a dî: Ti son perdonàds ju tiei peçhàds: o pur a dî: Jève sù, e çhamìne?
6E parch’ o’ puèdis savè, che lu Fi dal om al à lu podè in tière di perdonà ju peçhàds, al dis alòre al paralìtic: Jève, çhàpe sù ’l to jett, e va a çhàse to.
7E lui al jevà sù, e al lè a çhàse so.
8Viodìnd po chest lis tùrbis, si spaventàrin, e dèrin glòrie a Dio, ch’ al à dàde ùne tal potènzie ai ùmign.
9E jessìnd Jèsu làd di lung, al viodè un om sintàd al banc, di nom Matìe. E i disè: Vènmi daûr. E chell, jevand sù, i lè daûr.
10E al sucedè, che jessìnd lui sentàd a tàule in çhàse, èco che vignìnd un monçh di publicàns e di peçhadòrs, si metèrin a tàule cun Jèsu, e cui siei discèpui.
11E ju Farisèos viodìnd chest, disèrin ai siei discèpui: Parcè lu vuèstri Mèstri màngïal cui publicàns e cui peçhadòrs?
12Ma Jèsu avind sintùd, al disè: Ai sans nol fâs di bisùgne lu mièdi, sì ben ai malàds.
13Ma làit e imparàit cè, cu è: O’ vuèj misericòrdie, e no sacrifìzi. Parcechè no soi vignùd a clamà j’ jusçh, ma ju peçhadòrs.
14Alòre i si fasèrin dònge ju discèpui di Zuan, e i disèrin: Parcè no’ àltris, e ju Farisèos, zunìno di spess, e ju tiei discèpui no zùnin?
15E Jèsu ur disè: Puèdino fuàrs ju compàgns dal spôs vajì, infin ch’ al è cun lor lu spôs? Vignaràn ben ju dìs, ch’ ur sarà çholt lu spôs: e in chê vòlte e’ zunaràn.
16Ore nissùn mett un blecc di pàno gnûv a un vistìd vièri: parcechè le zònte puàrte vie alg al vistìd, e le rotùre si fâs piês.
17Ne mètin lu vin gnûv tes bàghis vièris; altrimèntri si ròmpin lis bàghis, e lu vin si spand, e si pièrdin lis bàghis. Ma e’ mètin lu vin gnûv tes bàghis gnòvis, e tant chell cu chèstis dùrin.
18In chell, che lui ur fevelàve, èco che un dai primàris i si fasè dònge, e lu adorà, disìnd: Signòr, e’ jè muàrte cumò denànt mè fìje: ma ven, mett le man sòre di jê, e tornarà a vìvi.
19E alzànsi Jèsu, i lè daûr cui siei discèpui.
20Cuandchè ùne fèmine, che patìve da dòdis agns un cors di sang, i si fasè dònge par daûr, e i toçhà ju òrlis dal so vistìd.
21E’ disève infàtt dèntri di sè stèsse: Se o’ toçharài solamèntri lu so vistìd, o’ sarài vuarìde.
22Ma Jèsu voltàd indaûr, e çhalànle, disè: Sta contènte, o fìje, le to fède ti à salvàde. E le fèmine fo liberàde da chell pont.
23Ma Jèsu jessìnd vignùd in çhàse di chell primàri, e viodùds ju trombetìrs e ùne tùrbe di int, che sussuràve, al disève:
24Tiràisi indaûr: parcechè le frùte no è muàrte, ma e’ duàrm. E lor lu burlàvin.
25E cuand che fo mandàde fûr le int, al entrà: e le pijà pe’ man. E le frùte jevà sù.
26E si spandè le vôs di chê çhòsse in dutt chell pajìs.
27E land vìe di là Jèsu, i lèrin daûr doi vuarbs, cijulànd, e disìnd: Vèvi pietàd di nô, fi di Dàvid.
28Cuand po ch’ al rivà a çhàse, i si fasèrin dònge ju vuarbs. E Jèsu ur disè: Cròdiso, ch’ o’ puèdi fà chest par vo’ àltris? E lor i dìsin: Si, o Signòr.
29In chê vòlte al toçhà ju lor voj, disìnd: Us sèvi fatt seònd le vuèstre fède.
30E si vierzèrin ju lor voj: e Jèsu ju minazzà, disìnd: Vuardàit ben, cu niùn lu sèpi.
31Lor po issìnd di là, e’ spandèrin le fàme di lui par dutt chell pajìs.
32E lâds vie che fòrin chèi, èco che i menàrin un om mutt, indemonèad.
33E sçhazzàd lu demòni, lu mutt al fevelà, e si maravejàrin lis tùrbis, disìnd: Mài plùi si à viodùde ùne tal çhòsse in Israèl.
34Ju Farisèos po disèvin: Par vie dal prìncip dai demònis al sçhàzze ju demònis.
35E Jèsu al ziràve par dùtis lis citàds, e ju çhastièi, insegnànd pes lor sinagòghis, e prediçhànd lu vanzèli dal règno, e medeànd duçh ju languòrs, e dùtis lis infermitàds.
36E viodìnd lis tùrbis, al vè dûl di lor: parcechè jèrin malamèntri direzùdis, e abandonàdis còme piòris, che no àn pastòr.
37Alòre al disè ai siei discèpui: Il racòlt l’ è grand, ma ju operàris e’ son pôcs.
38Prejàit dònçhe lu paròn dal racòlt, ch’ al màndi operàris tal so racòlt.
First published in London in 1860.