Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Mk 4

Pín

Li nek leve, li menas divan e li koz ar lamer, “Res trankil, kalme twa.” Labriz tonbe, letan kalme net. Lerla li dir zot, “Kifer zot kapon koumsa? Zot touzour pena lafwa?”

Enn gran lafreyer pran zot. Sakenn dir ar so kamarad, “Kisannla sa? Mem divan ek lamer obeir li?”

Zezi limem, li ti pe dormi par deryer lor enn kousin. Zot lev li, zot dir li, “Met, sa pa fer twa nanye ki nou pe koule?”

Li dir zot ankor, “Pran kont saki zot pe tande. Mezir ki zot servi pou lezot, samem mezir pou servi pou zot; e pou zot, li pou inpe plis.

Li kontigne ankor, li dir, “Rwayom Bondie li parey kouma enn dimoun ki zet enn lagrin dan later. Ki li dormi, ki li leve, lanwit, lizour, lagrin la pou zerme, pou grandi san mem ki li kone kouma.

Saki ena zorey pou tande, li pou tande.”