Популярні біблійні вірші з Marcus 14

Поділитись

Agus adubhairt sé, Abbá, a Athair, atá gach nidh ar chumas duit; cuir an cupán so dhíom: ná déantar, ámh, an nidh is toil liom‐sa, acht an nidh is toil leat‐sa.

Déanaidh faire agus urnaighe chum nach rachaidh sibh i gcathú: bíonn an spioraid lán‐toilteanach, acht bíonn an cholann lag.

Agus adeirim libh go fírinneach, Cibé áit ar fud an domhain uile ’n‐a gcraobhscaoilfear an soiscéal, inneosfar an gníomh atá déanta ag an mnaoi seo, mar chuimhne uirthi.

Agus adubairt sé leo, Atá brón an bháis ar m’anam: fanaidh‐se annso, agus déanaidh faire.

Agus nuair do bhíodar ag ithe, do thóg sé arán, agus do bheannuigh agus do bhris sé é, agus thug sé dhóibh é, agus adubhairt sé, Glacaidh: is é seo mo chorp

Agus do thóg sé cupán, agus do ghabh sé buidheachas, agus thug sé dhóibh é: agus d’óladar uile as. Agus adubhairt sé leo, Is í seo m’fhuil ’san tiomna nua doirtfear ar son móráin.

Agus adubhairt Íosa leo, Do‐gheobhaidh sibh uile scannal ionnam: óir atá scríobhtha, Buailfead an t‐aodhaire, agus scaipfear na caoirigh.

Éirighidh, bímís ag imtheacht, an té a bhraithfeas mé atá sé i bhfogas dúinn.

Agus adubhairt Íosa leis, Adeirim leat go fírinneach, an lá indiu, anocht féin, sara nglaodhfaidh an coileach an dara h‐uair, go séanfair mé fá thrí.