Популярні біблійні вірші з Lúcás 9

Поділитись

Agus adubhairt sé leo uile, Má’s áil le h‐aoinneach mise do leanmhain, diúltadh sé dhó féin, agus tógadh sé a chros gach lá, agus leanadh sé mé.

Óir cibé duine gur maith leis a anam do shaoradh, caillfidh sé é; acht cibé duine chaillfeas a anam ar mo shon‐sa, is é sin shaorfas é.

Acht adubhairt Íosa leis, Aoinneach do chuir a lámh ar an gcéachta, agus do dhearc siar ’n‐a dhiaidh sin, ní fhuil sé oireamhnach do ríoghacht Dé.

Óir caidé a thairbhe do dhuine an domhan mór do ghnóthú, agus a anam féin do chailleamhain nó do chur ar fán?

Óir cibé duine gur nár leis mise agus mo bhriathra, budh nár le Mac an Duine eisean, nuair thiocfas sé ’n‐a ghlóir féin, agus i nglóir a Athar agus na naomh‐aingeal.

Agus adubhairt Íosa leis, Atá pluaiseacha ag na sionnachaibh, agus atá neadacha ag éanlaithibh an aeir; acht ní fhuil áit ag Mac an Duine ar a leagfadh sé a cheann.

agus adubhairt sé leo, Cibé duine ghlacfas chuige an leanbh beag so im’ ainm‐se, glacann sé mise: agus cibé duine ghlacfas mise chuige, glacann sé chuige an té do chuir uaidh mé: óir an té is lugha eadraibh uile, is é is mó.