Популярні біблійні вірші з Lúcás 5

Поділитись

Agus nuair do bhí deireadh ráidhte aige, adubhairt sé le Síomón, Buail amach ar an doimhneacht, agus tabhraidh dol eangaighe ag iascach.

Agus d’fhreagair Síomón agus adubhairt, A Mháighistir, Do bhíomar ag obair ar feadh na h‐oidhche, agus níor thógamar éinnidh; acht cheana, ó deirir‐se an focal, cuirfead amach an líon. Agus nuair do bhí sé déanta aca, do ghabhadar a lán mór iasc; agus do bhí na líonta d’á mbriseadh

Acht d’imthigheadh seisean uatha isteach sa bhfásach, agus do‐ghníodh sé urnaighe ann.

Ní chum fíréin do ghlaodhach chum aithrighe thánag‐sa, acht chum peacaigh do ghlaodhach.

Acht nuair do chonnaic Síomón Peadar sin, do thuit sé ag glúnaibh Íosa, agus adubhairt sé, Imthigh uaim, a Thighearna, mar is duine peacamhail mé.

Agus d’fhreagair Íosa agus adubhairt sé leo, Ní h‐ag daoinibh sláinteamhla atá gábhadh le liaigh; acht ag daoinibh breoite.

Agus tar a éis dóibh a mbáid do thabhairt chum tíre, d’fhágadar gach uile nidh ’n‐a ndiaidh, agus do leanadar é.

Agus tharla, nuair do bhí sé i gceann de na cathrachaibh, féach, fear do bhí lán de lobhra; agus ar fheicsin Íosa dhó, do thuit sé ar a aghaidh roimhe, agus do chuir sé athchuinghe air, g‐á rádh, A Thighearna, má’s toil leat é, is féidir leat mise do ghlanadh. Agus do shín sé amach a lámh, agus do chuir sé air í, agus adubhairt, Is toil liom é; glantar thú.

Acht ba mhóide do leath na scéala ’n‐a thaobh go mór: agus tháinig na sluaighte móra i n‐éinfheacht le chéile chum éisteachta leis, agus chum go leigheasfaidhe a ngalair.