Популярні біблійні вірші з Lúcás 14

Поділитись

Má atá aon duine ag teacht chugam‐sa, agus gan fuath aige d’á athair, agus d’á mháthair, agus d’á mhnaoi, agus d’á chlainn, agus d’á dhearbhráithribh, agus d’á dheirbhsheathrachaibh, agus fós d’á anam féin, ní féidir dhó bheith ’n‐a dheisceabal agam.

Cibé duine nach n‐iomcharann a chros féin, agus nach leanann mise, ní féidir dhó bheith ’n‐a dheisceabal agam.

Óir an té árduigheas é féin, ísleochar é; agus an té ísligheas é féin, árdóchar é.

Ar an gcuma chéadna, gach duine agaibh‐se nach ndiúltann do gach a bhfuil aige, ní féidir dhó bheith ’n‐a dheisceabal agam‐sa.

Óir cia aca dhíbh‐se gur mian leis túr do thógáil, nach suidheann síos ar dtús chum an costas do mheas, d’fhéachain an bhfuil a dhóthain aige le críoch do chur air? Ar eagla, thar a éis dó an bun do chur, agus gan ar chumas dó a chríochnú, go dtosnóchaidh gach duine fhéachas air ar bheith ag magadh faoi, g‐á fádh, Do thosnuigh an duine seo ar thógáil, agus do chlis sé air críochnú.

Acht nuair do‐bheir tusa fleadh, glaodh ar na bochtaibh, agus ar na mairtíneachaibh, agus ar na bacachaibh, agus ar na dallaibh: agus béidh beannacht ort; de bhrigh nach bhfuil ar chumas dóibh cúiteamh do dhéanamh leat: óir cúiteochar leat i n‐aiséirghe na bhfíréan.

Is maith an rud salann: acht má chailleann an salann féin a bhlas, cad leis go ndéanfar deagh‐bhlasta é? Ní fhóghnann sé do’n talamh ná do’n charn aoiligh: caithtear amach é. An té ag a bhfuil cluasa chum éisteachta, éisteadh sé.