Популярні біблійні вірші з Lucas 13

Поділитись

“Paningkamot kamo pagsulod sa sigpit nga pultahan kay daghan ang mosulay apan dili makasulod.

Didto may babaye nga giyawaan ug tungod niini, nasakit siya sulod na sa 18 ka tuig. Nagtikuko siya ug dili na makatuyhad. Sa pagkakita ni Jesus kaniya, miingon siya sa babaye, “Naayo na ikaw sa imong sakit!”

Iyang gihikap ang babaye ug dihadiha nakatuyhad ang babaye ug gidayeg niya ang Dios.

Ug unya adunay naulahi nga mahiuna ug aduna usay nahiuna nga maulahi.”

Mobangon ang pangulo sa panimalay ug sirhan niya ang pultahan. Unya magtindog kamo didto sa gawas ug magsugod kamo pagtuktok sa pultahan ug moingon, ‘Sir, ablihi intawon ang pultahan!’ Ug motubag siya kaninyo, ‘Wala ako mahibalo kon taga diin kamo!’

Dili! Sultihan ko kamo nga kon dili kamo maghinulsol ug mobiya sa inyong mga sala, mangamatay usab kamong tanan sama kanila.”

Apan motubag siya pag-usab, ‘Wala ako mahibalo kon taga diin kamo. Palayo kamo kanako—kamong mga daotan!’

Si Jesus miingon, “Sama sa unsa man ang Paghari sa Dios? Ug sa unsa ko man kini itandi? Kini sama sa usa ka liso sa mustasa nga gipugas sa usa ka tawo sa iyang uma. Miturok kini ug nahimong kahoy ug nagsalag ang mga langgam diha sa mga sanga niini.”