Davut Amaleklileri yeniyor

Davut Saul’dan kaçıp Filistlilerin arasında yaşıyordu. Davut’un adamları da onunla beraber Ziklak kasabasında yaşıyordu. Davut’la adamları Filistli askerlerle beraber savaşa çıkmıştı ama Filistli askerlerin generelleri Davut’a güvenmedikleri için Davut’la adamları lazımdı Ziklak kasabasına geri dönsünler.

Ziklak’a döndüğünde bütün evler yıkılmış ve karı kızan hepsi düşman olan başka bir halktan alınıp götürmüşlerdi. Bunlar Amalekliler idi. Davut’la adamları takatı kalmayınca kadar çok ağladılar.

Davut büyük sıkıntı içindeydi. Çünkü herkes oğulları, kızları için acı çekiyor ve, “Davut’u taşlayalım” diyordu. Ama Davut bu acı ve zor durumda Rab’be güvendiği için kendini hemen toparladı. Rab’be dua ederek, “Ya Rab, Amaleklilerin peşine düşersem, onlara yetişir miyim?” diye sordu.

Rab, “Peşlerine düş, kesinlikle onlara yetişip karılarınızı oğullarınızı ve kızlarınızı kurtaracaksın” diye cevap verdi.

Bunun üzerine Davut yanındaki altı yüz adamıyla yola çıktı. Yolda yorulmuş kuvveti kalmamış iki yüz adam bırakıp yola devam etti.

Amaleklilerin peşinden koşarken kırda bir Mısırlı buldular. Üç gün üç gecedir yiyip içmemişti. Ona yiyecek, içecek verdiler. Adam yiyince kuvveti geri geldi ve canlandı. Davut ona, “Kime bağlısın? Nerelisin?” diye sordu.

Adam, “Mısırlıyım, bir Amaleklinin kölesiyim” diye cevap verdi, “Üç gün önce hastalanınca, efendim beni bıraktı. Daha önce Ziklak kasabasını ateşe vermiştik.”

Davut, “Bizi bu Amaleklilere götürebilir misin?” diye sordu.

Mısırlı, “Beni öldürmeyeceğin ve efendimin eline beni teslim etmeyeceğin diye Allah’ın önünde yemin edersen, o zaman sizi götürürüm” dedi.

Böylece Mısırlı Davut’la adamlarını söz verdiği gibi Amaleklilerin olduğu yere götürdü. Amalekliler Filistlilerle ve İsraillilerden savaşta topladıkları yiyecek ve içiecek ne varsa o büyük kazancından yiyip içiyor, eğlenip oynuyorlardı. Davut onlara saldırıp kılıçtan geçirdi. Hepsini öldürdü ve Ziklak halkından ne aldıysalar her şeyi kurtardı. Hiçbir şey eksik kalmadı.

Bundan sonra Davut geri döndü ve arkada yolda yorulmuş kuvvetsiz bıraktığı o iki yüz kişinin bulunduğu yere vardı. Bu adamlar Davut'u ve onunla birlikte olanları görünce onları karşılamaya çıktılar. Ama Davut’la giden bazı adamlar, “Madem bizimle beraber gelmediler, Amaleklilerden geri aldığımız şeylerden onlara hiç pay vermeyeceğiz” dediler, “Herkes sadece karısıyla çocuklarını alıp evine gitsin.”

Ama Davut, “Hayır, kardeşlerim!” dedi, “Rab bize verdiği şeylerde böyle davranamayız! O bizi korudu ve bize saldıran Amaleklileri elimize teslim etti. Savaşa gidenle bagajların yanında kalanın payı da aynıdır. Her şeyi kardeşçe yarı yarıya paylaşılacak!” Bundan sonra Davut bunu İsrailliler için bir kural yaptı.

Bu meselede Davut çok sıkıntı yaşadı ama Rab’be güvenmekten vaz geçmedi. Evleri yakılmış, karıları kızanları zorla köle olarak alınmış halde Davut Rab’be güvenip ondan akıl istedi. Rab kurtuluş yolu gösterince Davut hemen onu izledi. Amaleklileri yendikten sonra Davut Allah’ı unutmadı. Rab’bin verdiği bereketi savaşa katılmayan adamlarla da paylaştı. Eli açıktı çünkü her şeyimiz Allah’tan geldiğini biliyordu.

Biz de Davut'un yaşadıklarından öğrendiğimiz bu üç şeyi yapalım:

1. sıkıntıda Rab’be güvenelim
2. dua edip Rab'den akıl isteyelim
3. derdimizden ya da sıkıntıdan kurtulunca Rab’den aldığımız şeylerden kıskanmadan açık ellerle başkalarıyla paylaşalım.