Elkana’yla Hanna

Elkana’nın Hanna ve Pennina adında iki karısı vardı. Pennina’nın çocukları vardı. Hanna’nın ise yoktu. Her yıl Allah’a tapınmak için Allah’ın kutsal çadırına beraber giderdiler. Allah’ın çadırında hizmet eden adamların (kâhinlerin) başı adı Eli idi. Eli’nin Hofni ve Pinehas adındaki iki oğulları vardı.

Allah’ın kutsal çadırında Elkana Rab’be kurban keserdi. Elkana Pennina’ya ve oğullarına kurban etinden birer pay verirdi. Karısı olan Hanna’ya ise iki pay verirdi. Rab Hanna’nın rahmini kapadı ve kızanları olmazdı. Ama Elkana onu çok severdi. Elkana’nın öbür karısı Pennina Hanna’ya karşı iyi davranmadı, yıllarca Hanna’ya sıkıntı verdi. Ama Hanna ağlar, yemek yemezdi. Kocası, “Hanna, neden ağlıyorsun, neden yemek yemiyorsun?” derdi, “Neden bu kadar üzgünsün? Ben senin için on oğuldan daha iyi değil miyim?”

Bir gün Hanna kalkıp Allah’ın kutsal çadırın kapısına gitti. Allah adamı Eli kapının yanında oturuyordu. Hanna acı acı ağlayarak Rab’be dua etti. Hanna, “Yüce Rab bana bir erkek çocuk verirsen, yaşamı boyunca onu sana vereceğim” diye dua etti. Hanna içinden dua ediyordu. Sadece dudakları kımıldıyordu. Eli, Hanna’yı sarhoş sanarak, “Sarhoşluğunu ne zamana dek sürdüreceksin?” dedi.

Hanna Eli’ye, “Öyle değil Efendim!” diye cevap verdi, “Ben yüreği acılarla dolu bir kadınım. Yüreğimi Rab’be döküyorum.”

Eli Hanna’ya, “Öyleyse esenlikle git” dedi, “Allah dileğini yerine getirsin.” Ve Rab böyle yaptı. Zamanı gelince Hanna gebe kaldı ve bir çocuk doğurdu. Adını Samuel koydu.

Hanna Samuel’i sütten kesilinceye dek evde kalıp onu emzirdi. Allah’ın kutsal çadırına dönmedi. Ama Samuel sütten kesildikten sonra onu Eli’ye getirdi. Hanna Eli’ye, “Rab dileğimi yerine getirdi” dedi, “Ben de onu Rab’be veriyorum. Yaşamı boyunca Rab’bin hizmetçisi olacak.” Rab Hanna’yı bereketledi. Üç erkek iki kız kızanları da oldu.

Elkana’yla Hanna Rab’be çok severdiler. Hanna sıkıntısında Rab’be sımsıkı sarıldı. Rab onun acısını duyup dileğini karşıladı. Hanna bereketi aldı mı Rab’bi unutmadı. İlk oğlunu Rab’bin hizmetçisi olsun diye Rab’be verdi. Bazen Rab bizi bereketledikten sonra O’nu unutuyoruz. Rab’bi unutarak kendi istediğimizi yapıyoruz. Bunun tersine Rab bizi sıkıntımızda karşılarsa ondan sonra en değerli şeyimizi ona vermeye hazır olalım.