JOB 3:1-13

Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan. At si Job ay sumagot, at nagsabi, Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, At ang gabi na nagsabi, May lalaking ipinaglihi. Magdilim nawa ang kaarawang yaon; Huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, Ni silangan man ng liwanag. Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; Pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw. Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: Huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; Huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan. Narito, mapagisa ang gabing yaon; Huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig. Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, Ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya. Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: Maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: Ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga: Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, O ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata. Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina? Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin? Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; Ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako