ECLESIASTES 3:1-14

Sa bawat bagay ay may kapanahunan, at panahon sa bawat bagay sa silong ng langit: panahon upang isilang, at panahon upang mamatay; panahon ng pagtatanim, at panahon upang bunutin ang itinanim; panahon ng pagpatay, at panahon ng pagpapagaling; panahon ng paggiba, at panahon ng pagtatayo; panahon ng pag-iyak, at panahon ng pagtawa; panahon ng pagtangis, at panahon ng pagsayaw; panahon ng paghahagis ng mga bato, at panahon ng pagtitipon ng mga bato; panahon ng pagyakap, at panahon na magpigil sa pagyakap; panahon ng paghahanap, at panahon ng pagkawala; panahon ng pagtatago, at panahon ng pagtatapon; panahon ng pagpunit, at panahon ng pananahi; panahon ng pagtahimik, at panahon ng pagsasalita; panahon upang magmahal, at panahon upang masuklam; panahon ng digmaan, at panahon ng kapayapaan. Anong pakinabang ang natatamo ng manggagawa sa kanyang pinagpapaguran? Aking nakita ang gawain na ibinigay ng Diyos sa mga anak ng mga tao upang pagkaabalahan. Ginawa niya ang bawat bagay na maganda sa kapanahunan niyon; inilagay rin niya ang walang hanggan sa isipan ng tao, gayunma'y hindi niya malalaman ang ginawa ng Diyos mula sa pasimula hanggang sa wakas. Nalalaman ko, na walang mas mabuti para sa kanila kundi ang magsaya, at masiyahan habang sila'y nabubuhay. At kaloob ng Diyos sa tao na ang bawat isa ay kumain, uminom, at masiyahan sa lahat ng kanyang pinagpaguran. Nalalaman ko na anumang ginagawa ng Diyos ay mananatili magpakailanman; walang bagay na maidadagdag doon, o anumang bagay na maaalis. Gayon ang ginawa ng Diyos upang ang tao ay matakot sa harapan niya.