เมื่อความเชื่อล้มเหลว: 10 วันแห่งการค้นพบพระเจ้าในเงาแห่งความสงสัยตัวอย่าง

การคร่ำครวญเป็นเสียงร่ำร้องของหัวใจที่แตกสลาย เปลือยเปล่า และส่วนใหญ่รักษาไม่หาย มันเพ่งดูความทุกข์ทรมาน บอบช้ำด้วยขอบที่ขาดวิ่น โงนเงน ร่ำไห้ และร้องหาความยุติธรรม การคร่ำครวญต่อต้านคำตอบที่ตื้นเขิน สำเร็จรูป และเรียบง่าย มันต้องการความถูกต้องอย่างรุนแรงและไม่หวาดกลัวต่อคำถามที่ไม่สามารถตอบได้ 

การคร่ำครวญเป็นเพลงของจิตวิญญาณที่สงสัย

เราอยู่ในยุคที่การคร่ำครวญต้องต่อสู้กับช่วงเวลาที่ยากลำบาก เราไม่รู้วิธีจัดการกับความเศร้าโศก เราชอบการปฏิเสธมากกว่า เราเป็นชนชาติที่ได้รับยามากที่สุดเท่าที่เคยมีมา ภาพและเรื่องราวของความทุกข์ทำให้เราไม่สงบ เราถูกความบันเทิงและความฟุ้งซ่านแบบดิจิทัลทำให้ชินชา เราหลงใหลในความสบาย และเมื่อความปวดร้าวเปิดโปงคำถามที่รุนแรงเกี่ยวกับพระเจ้าและชีวิต เราก็อดกลั้นและปกปิดไว้ แต่นั่นก็สามารถทำได้นานเท่านั้น เราสามารถปฏิเสธหรือพยายามควบคุมน้ำท่วมที่ใกล้เข้ามาหรือเรียนรู้ที่จะอาศัยอยู่ในน้ำลึกได้ เช่นเดียวกับแม่น้ำซัดที่ตลิ่ง

พระคัมภีร์เต็มไปด้วยเรื่องราวของชายและหญิงที่ทำอย่างนั้น พวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา ตั้งชื่อให้ความอยุติธรรมนั้น และเรียกร้องให้พระเจ้าอธิบายพระองค์เอง ดาวิดตะโกนว่า “นานแค่ไหน พระเจ้าข้า?” (สดุดี 13:1) เยเรมีย์จมอยู่กับการกดขี่ที่เขาได้เห็น วิงวอนพระเจ้าให้เข้าไปแทรกแซง งานสิ้นหวัง ยาโคบปล้ำสู้ โมเสสท้าทาย อับราฮัมสงสัย มารีย์ถาม พระเยซูทรงกันแสง

การคร่ำครวญไม่ใช่สิ่งที่ตรงกันข้ามกับศรัทธา มันเป็นลักษณะของศรัทธาเมื่อเข้าใกล้ความเศร้าโศก ยิ่งเราเชื่อในความดีงามของพระเจ้ามากเท่าใด เราก็จะยิ่งประท้วงมากขึ้นเมื่อความดีของพระองค์ถูกบดบัง

นั่นคือสาเหตุที่พระเยซูทรงกันแสงที่อุโมงค์ฝังศพของเพื่อน

การส่งเสียงของความเหงาไม่ใช่เรื่องผิด ไม่เป็นไรที่จะตะโกนคำร้องทุกข์ ไม่เป็นไรที่จะโกรธ

ไม่เป็นไรที่จะไม่ได้รับคำตอบทั้งหมด

พระเจ้ายังคงรุดมาหาเรา โอบกอดเรา และร้องไห้ไปพร้อมกับเราที่นั่น จากนั้นน้ำตาของเราก็สังเกตเห็นว่าคนที่ร้องไห้มีมือเป็นแผลเป็น ร่างกายของเขาเสียหาย ใบหน้าของเขาเสียโฉม

เราตระหนักดีว่าพระองค์ก็ทนทุกข์ทรมานเช่นกัน