เยเรมียาห์ 20:1-9

เยเรมียาห์ 20:1-9 THA-ERV

แล้ว​ปาชเฮอร์ ที่​เป็น​นักบวช ลูกชาย​ของ​อิมเมอร์ ปาชเฮอร์​เป็น​หัวหน้า​คน​ดูแล​วิหาร​ของ​พระยาห์เวห์ เมื่อ​เขา​ได้ยิน​เยเรมียาห์​พูด​แทน​พระเจ้า​ถึง​เรื่อง​ต่างๆ​เหล่านี้ ปาชเฮอร์​จึง​ตี​เยเรมียาห์​ผู้พูดแทนพระเจ้า แล้ว​จับ​เขา​ไป​ใส่​ขื่อ ประจาน​ที่​ประตู​เบนยามิน​ด้าน​บน​ใน​เขต​วิหาร​ของ​พระยาห์เวห์​นั้นเอง วันต่อมา​ปาชเฮอร์​ก็​ปลด​ขื่อ​ให้​เยเรมียาห์ ปล่อย​เขา​ไป แล้ว​เยเรมียาห์​ก็​พูด​กับ​เขา​ว่า พระยาห์เวห์​ไม่​เรียก​ชื่อ​เจ้า​ว่า​ปาชเฮอร์​อีก​ต่อไป​แล้ว แต่​พระองค์​เรียก​เจ้า​ว่า “ความ​หายนะ​ทุกด้าน” เพราะ​พระยาห์เวห์​พูด​ว่า “เรา​จะ​ทำ​ให้​เจ้าเอง​ได้รับ​ความ​หายนะ รวมทั้ง​ทุกคน​ที่​เจ้ารัก และ​พวกเขา​ก็​จะ​ถูก​ศัตรู​ฆ่าฟัน และ​เจ้า​จะ​เห็น​มัน​กับตา เรา​จะ​ให้​ทุกคน​ใน​ยูดาห์​ตก​อยู่​ใน​เงื้อมมือ​ของ​กษัตริย์​บาบิโลน และ​เขา​จะ​กวาด​ต้อน​พวกเขา​ไป​บาบิโลน และ​เอา​ดาบ​ฆ่าฟัน​พวกเขา และ​เรา​ก็​จะ​เอา​ทรัพย์สิน​ทั้งหมด​ของ​เมืองนี้ ผลผลิต​ทั้งหมด​ที่​เก็บเกี่ยว​ได้ ของ​มีค่า​ทั้งหลาย รวมทั้ง​ทรัพย์​สมบัติ​ที่​พวก​กษัตริย์​แห่ง​ยูดาห์​สะสม​ไว้ เรา​จะ​ให้​ของ​เหล่านี้​ทั้งหมด​ไป​กับ​พวก​ศัตรู​ของ​พวกเขา พวก​บาบิโลน​จะ​ปล้น​พวกเขา และ​จะ​กวาด​ต้อน​พวกเขา​ไป​บาบิโลน ส่วน​เจ้า ปาชเฮอร์​และ​ทุกคน​ที่​อาศัย​อยู่​ใน​บ้าน​ของเจ้า จะ​ต้อง​ตก​ไป​เป็น​เชลย เจ้า​จะต้อง​ไป​อยู่​บาบิโลน เจ้า​จะ​ต้อง​ตาย​ที่นั่น​และ​ถูก​ฝัง​ที่นั่น ทั้ง​เจ้า ทั้ง​คน​ที่​เจ้ารัก รวมทั้ง​คน​ที่​เจ้า​ได้​ไป​หลอก​ว่า​เจ้า​พูด​แทน​เรา” พระยาห์เวห์​เจ้าข้า พระองค์​หลอก​ข้าพเจ้า และ​ข้าพเจ้า​ก็​ยอม​ให้​ถูก​หลอก พระองค์​แสดง​ความ​แข็ง​แกร่ง​ให้​ข้าพเจ้า​เห็น และ​พระองค์​ก็​โค่น​ข้าพเจ้า​ลง ข้าพเจ้า​กลาย​เป็น​เป้า​แห่ง​การเยาะเย้ย ให้​คน​หัวเราะ​เยาะ​ทั้งวัน เพราะ​เมื่อไหร่​ที่​ข้าพเจ้า​พูด ข้าพเจ้า​ต้อง​ร้อง​ออกมา ประกาศ​ว่า​ความรุนแรง​และ​การ​ถูก​ทำลาย​กำลัง​มา พระคำ​ของ​พระองค์​กลายเป็น​สิ่ง​ที่​ทำให้​คนดูถูก และ​หัวเราะ​เยาะ​ข้าพเจ้า​ทั้งวัน แล้ว​ข้าพเจ้า​ก็​พูด​ว่า “ข้าพเจ้า​จะ​ไม่พูด​เรื่องนี้​อีกแล้ว ข้าพเจ้า​จะ​ไม่​พูด​แทน​พระเจ้า​อีกต่อไป” แต่​มัน​กลับ​เป็น​เหมือน​ไฟ​เผาไหม้​อยู่​ในใจ​ของ​ข้าพเจ้า เป็น​เหมือน​สิ่ง​ที่​อัดอั้น​ไว้​ใน​กระดูก​ของ​ข้าพเจ้า และ​ข้าพเจ้า​ก็​เหนื่อยล้า​ที่​จะ​หยุดยั้ง​มันไว้ และ​ในที่สุด​ข้าพเจ้า​ก็​ยั้ง​มัน​ไม่อยู่