ปัญญาจารย์ 12:1-6

ให้​นึกถึง​ผู้ที่​สร้าง​เจ้า​มา ใน​วันเวลา​ซึ่ง​เจ้า​ยัง​เป็น​หนุ่ม​เป็น​สาว​อยู่ ก่อน​ยาม​ทุกข์ยาก​จะ​มาถึง และ​ก่อน​ที่​ปี​เหล่านั้น​จะ​มาถึง ที่​เจ้า​จะ​พูด​ว่า “ฉัน​ไม่มี​ความสุข​ใน​ช่วง​เวลา​เหล่านี้​แล้ว” ก่อน​ที่​แสง​ของ​ดวง​อาทิตย์ ดวงจันทร์ และ​ดวงดาว​จะ​มืดไป และ​ก่อน​ที่​เมฆ​จะ​หวน​กลับมา​อีกครั้ง​หลังจาก​ฝนตก​ไปแล้ว เมื่อ​คน​เฝ้าบ้าน​จะ​กลัว​จน​ตัวสั่น​งันงก คน​แข็งแรง​จะ​หลัง​ค่อม​ไป และ​พวก​ผู้หญิง​โม่แป้ง​ก็​จะ​หยุด​โม่​ไป เพราะ​เหลือกัน​ไม่กี่คน และ​ดวงตา​ของ​ผู้หญิง​พวกนั้น​ที่​มอง​ออกไป​นอก​หน้าต่าง​ก็​จะ​มืดมัว​ไป เมื่อ​ประตู​คู่​ที่​ตรง​ไป​สู่​ตลาด​ปิดลง เสียง​โม่แป้ง​เริ่ม​แผ่ว​ลง และ​เสียง​นก​ก็​ดังขึ้น และ​พวก​นักร้อง​หญิง​เงียบเสียง​ลง เมื่อ​มี​คน​กลัว​ความสูง และ​มี​สิ่ง​น่าสยดสยอง​ต่างๆ​บน​ท้องถนน ต้น​อัลมอนด์​ออก​ดอก ตั๊กแตน​ตัว​อ้วนพี และ​ผล​เบอร์รี่​ปริแตก เมื่อ​มนุษย์​ไป​ยัง​บ้าน​ที่​อยู่​ชั่วนิรันดร์​ของ​พวกเขา และ​พวก​คน​ไว้ทุกข์​ก็​เดิน​ไปมา​บน​ถนน ให้​นึกถึง​ผู้ที่​สร้าง​เจ้า ก่อน​ที่​สายเงิน​จะ​ขาด​และ​ชาม​ทองคำ​จะ​แตก​ป่นปี้ ไห​ที่​บ่อน้ำพุ​จะ​แตก​และ​ลูกรอก​ที่​บ่อน้ำ​จะ​แตก​ด้วย