สดุดี 142:1-5

ข้าพเจ้าร้องทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยเสียงดัง ข้าพเจ้าเปล่งเสียงทูลวิงวอนขอความเมตตาจากองค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้าระบายความทุกข์ยากต่อหน้าพระองค์ ต่อหน้าพระองค์ ข้าพเจ้าทูลความเดือดร้อนของข้าพเจ้า เมื่อจิตวิญญาณของข้าพระองค์หดหู่อยู่ภายในข้าพระองค์ พระองค์ทรงเป็นผู้ทราบทางของข้าพระองค์ บนเส้นทางที่ข้าพระองค์เดินไป คนได้ซ่อนบ่วงแร้วดักข้าพระองค์ มองไปทางขวา ไม่มีใครเหลียวแลข้าพระองค์ ข้าพระองค์ไร้ที่พึ่ง ไม่มีใครห่วงใยชีวิตของข้าพระองค์ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ว่า “พระองค์ทรงเป็นที่ลี้ภัยของข้าพระองค์ เป็นส่วนมรดกของข้าพระองค์ในดินแดนของคนเป็น”