อิสยาห์ 58:1-8

“จงตะโกนดังๆ ไม่ต้องออมเสียงไว้ จงเปล่งเสียงให้ดังเหมือนเสียงแตรเขาสัตว์ จงแจ้งประชากรของเราถึงการทรยศของพวกเขา และแจ้งวงศ์วานของยาโคบถึงบาปทั้งหลายของเขา พวกเขาแสวงหาเราวันแล้ววันเล่า ทำทีกระตือรือร้นอยากรู้จักทางของเรา ราวกับว่าพวกเขาเป็นชนชาติที่ทำสิ่งที่ถูกต้อง และไม่ได้ละทิ้งคำบัญชาของพระเจ้า พวกเขาทูลขอการตัดสินอย่างเที่ยงธรรมจากเรา และทำเหมือนว่าอยากให้พระเจ้าเข้ามาใกล้ พวกเขากล่าวว่า ‘ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ถืออดอาหาร แต่ทำไมพระองค์ไม่เห็นบ้าง? ข้าพระองค์ทั้งหลายถ่อมกายถ่อมใจลงแล้ว แต่ทำไมพระองค์ยังไม่สังเกตบ้างเลย?’ “ถึงกระนั้นในวันที่เจ้าถืออดอาหาร เจ้าก็ยังทำตามใจชอบ และขูดรีดคนงานทุกคนของเจ้า การถืออดอาหารของเจ้าจบลงด้วยการทะเลาะวิวาทและการต่อสู้ พวกเจ้าชกต่อยกันเองด้วยหมัดอันโหดร้าย อย่าหวังว่าการถืออดอาหารของเจ้าอย่างที่ทำในวันนี้ จะทำให้เสียงอ้อนวอนของเจ้าขึ้นไปถึงเบื้องบนได้ นี่หรือคือการถืออดอาหารที่เราเลือก? แค่เป็นวันที่ให้มนุษย์มาถ่อมลง แค่เป็นวันให้เขาก้มหัวลงเหมือนต้นอ้อ และสวมผ้ากระสอบนอนลงในกองขี้เถ้าหรือ? นี่หรือที่เจ้าเรียกว่าการถืออดอาหาร? นี่หรือวันที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงยอมรับ? “อย่างนี้ไม่ใช่หรือคือการถืออดอาหารที่เราเลือกไว้? คือการปลดโซ่ตรวนแห่งความอยุติธรรม แก้สายรัดแอก ปลดปล่อยผู้ถูกกดขี่ข่มเหงให้เป็นอิสระ และหักแอกทุกอัน ไม่ใช่เป็นการแบ่งปันอาหารของเจ้าแก่ผู้หิวโหย และให้ที่พักพิงแก่คนยากจนเร่ร่อนหรือ? ไม่ใช่การให้เสื้อผ้าแก่ผู้เปลือยกายที่เจ้าพบ และช่วยเหลือเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้าเองหรือ? เมื่อนั้นความสว่างของเจ้าจะเจิดจ้าดั่งรุ่งอรุณ เจ้าจะรับการบำบัดรักษาอย่างรวดเร็ว เมื่อนั้นความชอบธรรมของเจ้าจะนำหน้าเจ้า และพระเกียรติสิริขององค์พระผู้เป็นเจ้าจะระวังหลังให้เจ้า