อิสยาห์ 51:12-16

“เรานี่แหละเป็นผู้ปลอบโยนเจ้า เจ้าเป็นใครจึงไปกลัวมนุษย์ที่ต้องตาย? กลัวลูกหลานของมนุษย์ซึ่งเป็นเพียงต้นหญ้า เจ้าเป็นใครจึงลืมพระยาห์เวห์พระผู้สร้างของเจ้า ผู้คลี่ฟ้าสวรรค์ออกมา และวางฐานรากของโลก? เรื่องอะไรเจ้าถึงต้องอกสั่นขวัญแขวนอยู่ทุกวี่ทุกวัน เพราะความเกรี้ยวกราดของผู้ข่มเหง ผู้มุ่งสู่หายนะ? ไหนล่ะความเกรี้ยวกราดของผู้ข่มเหง? ในไม่ช้านักโทษผู้หวาดกลัวจนตัวสั่นจะได้รับการปลดปล่อย เขาจะไม่ตายในคุก และจะไม่ขาดอาหาร เพราะเราคือพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า ผู้กวนทะเลทำให้คลื่นคำราม พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์คือพระนามของพระองค์ เราได้ใส่วาจาของเราไว้ในปากของเจ้า และบังเจ้าไว้ด้วยร่มเงาแห่งมือของเรา เราเป็นผู้สถาปนาฟ้าสวรรค์ไว้ในที่ของมัน เป็นผู้วางฐานรากของโลก และเป็นผู้กล่าวกับศิโยนว่า ‘เจ้าเป็นประชากรของเรา’”