Të falësh atë që nuk mund të harrosh: Një Sfidë 5-DitoreShembull

DITA E PARË

Falja: Fjala me dy tehe

VARGU: Efesianëve 4:32

A e gjeni ndonjëherë veten duke e përcaktuar jetën para dhe pas lëndimit të thellë?

Sezoni i tmerrshëm. Biseda që ju ka mahnitur. Dita tronditëse e zbulimit. Divorci. Vdekja e padrejtë është aq e pakuptimtë sa nuk mund ta besoni se janë larguar. Ndarja. Ditën kur shoku juaj u largua. Biseda me urrejtje. Vërejtja që duket se tani është damkosur në shpirtin tuaj. Ditën kur gjithçka ndryshoi.

Ai moment i shënuar në kohë. Jeta më parë. Jeta tani. A është e mundur të lëvizësh nga diçka e tillë? A është e mundur të krijosh sërish një jetë të bukur?

Unë e kuptoj thellësisht këtë lloj përcaktimi të shkatërrimit në një mënyrë kaq personale.

Kur zemra juaj është copëtuar dhe riformuar në diçka që ende nuk ndihet normale brenda gjoksit tuaj, fjala falje ndihet paksa joreale për ta sjellë në bisedë.

Por a mund të pëshpëris diçka që po mësoj?

Falja është e mundur, por jo gjithmonë do të ndihet e mundur.

Është një fjalë me dy tehe, apo jo?

Është e vështirë të japësh. Është e mahnitshme për të marrë. Por kur e marrim kaq lirisht nga Zoti dhe refuzojmë ta japim, diçka e rëndë fillon të formohet në shpirtrat tanë.

Është pesha e faljes që nuk u lejua të kalonte. Dhe për mua, kjo është kryesisht sepse kam keqkuptuar diçka kaq tepër të thellë në lidhje me faljen.

Falja nuk është diçka e vështirë që ne kemi mundësi ta bëjmë ose të mos e bëjmë. Falja është diçka e fituar me vështirësi në të cilën ne kemi mundësinë të marrim pjesë.

Kur gabimisht mendoj se falja rritet dhe bie bazuar në të gjitha përpjekjet e mia, pjekurinë e ngjallur, rezistencën dhe ndjenjat e buta që ndihen të vërteta në një moment dhe të rreme në një moment tjetër, nuk do të jem kurrë në gjendje të jap në mënyrë autentike atë lloj falje që më ka dhënë Jezusi.

Aftësia ime për të falur të tjerët bëhet e mundur kur mbështetem në atë që Jezusi ka bërë tashmë, gjë që lejon hirin e Tij për mua të rrjedhë lirisht përmes meje (Efesianëve 4: 7).

Falja nuk është një akt i përcaktimit tim.

Falja bëhet e mundur vetëm nga bashkëpunimi im.

Bashkëpunimi është ajo që më ka munguar. Bashkëpunimi me atë që Jezusi ka bërë tashmë i bën të mundshme vargje si Efesianëve 4:32. “Jini të mirë me njëri-tjetrin, me zemër të dhembshur, duke falur njëri-tjetrin, siç ju ka falur Perëndia në Krishtin.”

Të falim njëri-tjetrin ashtu siç ju fali Krishti juve. Perëndia e dinte që nuk mund ta bënim vetë. Pra, Ai bëri një rrugë që nuk varej nga forca jonë. Një mënyrë falëse. Një mënyrë për t'u kapur për krahët e shtrirë të Jezusit, të përgjakur nga kryqëzimi dhe të kulluara nga shpengimi. Ai fal atë që ne kurrë nuk mund të ishim aq të mirë sa për ta korrigjuar. Dhe na krijon një mënyrë që thjesht të bashkëpunojmë me veprën e Tij të faljes…që ne të marrim dhe që ne të japim.

Ai person ose njerëz—ata kanë shkaktuar mjaft dhimbje për ju, për mua dhe për ata përreth nesh. Ka pasur mjaft dëme. Dhe nuk duhet të jesh peng i dhimbjes. Ju duhet të vendosni se si do të ecni përpara.

Nëse jeni në dhimbje deri në gju dhe rezononi me ndjenjat e rezistencës që kam ndjerë edhe unë, më lejoni t'ju siguroj gjatë këtyre ditëve në vijim: falja është e mundur. Dhe është mirë.

PERGJIGJE:

Cili është reagimi juaj fillestar ndaj fjalës "falje"? Si ju inkurajon të dini se falja bëhet e mundur nga bashkëpunimi ynë në vend të vendosmërisë sonë? Kaloni pak kohë duke bërë ditar për këtë sot. Ftoje Perëndinë në pyetjet dhe hezitimet e tua.