Psalteri 132:1-18

Kujto, o Zot, Davidinë, edhe gjithë mundimet’ e ati, si bani be mbë Zotinë, edhe bani uratë mbë të fortinë Perëndin’ e Iakobit: S’kam me hymë ndë tendët të shtëpisë s’eme, s’kam me hipunë ndë shtrat të shtresësë s’eme, s’kam me u dhanë gjumë syvet mi, as të kotunë qerpikëvet mi. Ngjer sa të gjej vend për Zotinë, të ndenjunë për të fortinë Perëndin’ e Iakobit. Qe të ndigjuem për ate ndë Efratha, gjetëm ate ndër fushat të pyllit. Le të hyimë ndë tendat t’ati, le të lusim ndë vend qi shkelnë kambët’ e ati. Ngreu, o Zot, ndë të praitunit tand, ti, edhe arka e fuqisë s’ate. Priftënit’ e tu le të vishenë me dreitëni, edhe të dreitët’ e tu le të gëzohenë. Për punë të Davidit shërbëtorit t’yt, mos këthe mbë-nj’-anë faqen’ e të lyemit t’yt. Zoti iu betue Davidit me të vërtetë, s’ka me këthyem prapë fjalënë. Prei pemësë barkut t’yt kam me vumë mbë shkamp tand. Ndë rueiçinë bijt’e tu dhiatënë t’eme, edhe deshmimet’ e mi qi kam me u mësuem, edhe bijt’ e atyne kanë me ndenjunë për gjithë jetënë mbë shkamp tand. Se Zoti sgjodhi Sionënë, i pëlqeu me ndenjunë nd’ate. Këta ashtë të praitunitë t’em ndë jetët të jetësë, këtu kam me ndenjunë, se më pëlqeu. Kam me bekuem fort të ngranët’ e asai, kam me ngimë me bukë të vobegët’ e asai, edhe kam me veshunë priftënit’ e asai me shpëtim, edhe të dreitët’ e asai kanë me u gëzuem me gëzim. Atie kam me bamë t’i bijë Davidit bri; bana gati kandil për të lyeminë t’em. Kam me veshun’ anëmiqt’ e ati me turpëni, por mb’ ate ka me lulëzuem kunora e ati.