Jana 5

Trzeci znak chwały Jezusa – uzdrowienie sparaliżowanego

1 # Pwt 16,1; J 2,13 Kiedy zbliżało się kolejne święto żydowskie, Jezus ponownie udał się do Jerozolimy#Nie wiemy, o jakie święto dokładnie chodziło. Bibliści wyliczają, iż mógł to być październik roku 31, a więc druga z trzech opisanych przez Jana podróży Jezusa do Jerozolimy. Analiza tekstu skłania komentatorów do wniosku, że od spotkania z Nikodemem i „oczyszczenia” świątyni z handlarzy i przekupniów minęło do tej chwili ok. 1,5 roku.. 2Do miasta wszedł przez Bramę Owczą, przy której znajduje się sadzawka, zwana po hebrajsku Betesda#Betesda znaczy „dom miłosierdzia”.. Była ona zabudowana pięcioma krużgankami#Cztery krużganki otaczały sadzawkę, piąty przecinał ją w poprzek.. 3W ich cieniu leżało wielu chorych: niewidomych, kulawych i sparaliżowanych,

którzy czekali na poruszenie się wody. 4Wierzyli bowiem, że do sadzawki co jakiś czas zstępuje anioł, o czym miało świadczyć poruszenie się wody. Ludzie ci byli przekonani, że pierwsza osoba, która znajdzie się w wodzie po jej poruszeniu, będzie uzdrowiona niezależnie od choroby, na jaką cierpi#Redakcja NPD włączyła do przekładu glosę J 5,3b‐4 (wyróżnioną kolorem niebieskim), choć nie ma jej w wielu manuskryptach, które uważa się za ważne. Uwaga ta otrzymała swoją historyczną numerację z rąk paryskiego drukarza Roberta Estienne'a, który w XVI w. (na potrzeby przygotowywanego przez siebie wydania Biblii) ponumerował wszystkie wersety tekstu, jakim dysponował. Estienne miał w swym tekście ową glosę i usankcjonował numerycznie jej istnienie, tak iż zadomowiła się w tekście NT. Ze względu na wątpliwą autentyczność tego zapisu wiele współczesnych wydań Biblii ją pomija. Redakcja NPD zdecydowała jednak pozostawić ją w tekście głównym wyłącznie z powodu wersetu 7, który notabene występuje we wszystkich dostępnych nam manuskryptach. Werset ten odnosi się bowiem do ludowego zabobonu, w który wierzono wówczas w Izraelu, i to właśnie ów zabobon został zaprezentowany w komentowanej glosie.

. 5#Pwt 2,14Leżał tam również człowiek chory od trzydziestu ośmiu lat. 6Gdy Jezus go ujrzał, od razu poznał, że cierpi od dawna. Spytał go więc:

— Czy chcesz być uzdrowiony # Gr. hygies znaczy „zdrowy”, ale także „bliski prawdy”. Trzeba jednak pamiętać, że mamy tu do czynienia z greckim zapisem (tłumaczeniem) rozmowy, która odbyła się po aramejsku. Nie wiemy, jakiego słowa aramejskiego użył Jezus: czy było to rapa (uzdrowiony), czy necal (uwolniony), lecz wiemy, że niekiedy (w zależności od kontekstu) każde z nich można przetłumaczyć jako „zbawiony” (jak w Iz 53,5). ?

7Na co chory odparł:

— PANIE, nie mam nikogo, kto by mnie wprowadził do sadzawki, gdy woda się poruszy. A zanim sam się doczołgam, ktoś inny wchodzi tam przede mną.

8 # Mt 9,6; Łk 5,24 Wówczas Jezus rzekł:

— Powstań # Jezus pomija milczeniem zabobon związany z zanurzeniem w wodę. On wzywa człowieka do posłuszeństwa swemu Słowu. zatem, weź swoje posłanie i zacznij chodzić!

9 # Wj 20,8; Jr 17,21‐27; J 9,14 I od razu człowiek ten stał się zdrowy! Podniósł więc swoje posłanie i zaczął chodzić. A ponieważ wydarzyło się to w szabat, 10#Ne 13,15‐20; Jr 17,21; Mt 12,2; Łk 6,2przywódcy religijni powiedzieli do uzdrowionego:

— Jest szabat, więc nie wolno ci dźwigać posłania!

11On jednak tak im odrzekł:

— Ale przecież Ten, który mnie uzdrowił, powiedział: „Weź swoje posłanie i zacznij chodzić!”.

12 # Łk 5,21 Wtedy oni zapytali:

— Kto ci polecił nosić posłanie?

13Lecz uzdrowiony nie wiedział tego, gdyż Jezus oddalił się już od tłumu, jaki zgromadził się w tym miejscu.

14 # Mt 9,2; J 8,11 Później, w świątyni, Jezus odszukał uzdrowionego i rzekł:

— Zostałeś uleczony, więc nie grzesz więcej # Najważniejszym elementem uzdrowienia tego człowieka było uwolnienie go z mocy grzechu i spod jego wpływów. Uzdrowienie fizyczne było jedynie zewnętrznym znakiem właściwego, wewnętrznego uzdrowienia. Podobny charakter ma proroctwo z Iz 53,5, które dotyczy przede wszystkim duchowego uzdrowienia człowieka – z grzechu. Chociaż werset z Księgi Izajasza jest często wyrywany z kontekstu, by służyć nauczaniu o Jezusie jako uzdrowicielu dolegliwości cielesnych, to jednak jego brzmienie i kontekst nie uprawniają do tak swobodnej nadinterpretacji. Całe przesłanie Biblii w tej sprawie jest bardzo wyraziste: zdrowie fizyczne człowieka nie jest głównym przedmiotem uwagi Boga. Najwyższy jest zainteresowany uzdrowieniem ducha człowieka, natomiast ludzkie ciała – z uwagi na ich trwałe skażenie grzechem – muszą umrzeć. Przykładanie nadmiernej uwagi do spraw cielesnych i sprowadzanie Bożego działania do „usługowego uzdrawiania” zwykle prowadzi do utraty właściwej perspektywy na istotę życia w zaufaniu do Bożego Słowa, którego głównym celem jest przeprowadzenie wierzących przez proces uświęcenia realizowany mocą Bożego Ducha. Nie dzieje się to jednak pod przymusem, ale w ścisłej współpracy w relacji Bóg – człowiek. Przekaz NT w tym zakresie jest bardzo wyraźny. Bóg chce kształtować charaktery wierzących na wzór charakteru Jezusa. Zgodnie z nauczaniem Piotra Apostoła najefektywniej dokonuje się to w wytrwałym przechodzeniu przez prześladowania i cierpienia (por. 1 P 2,19‐24). , aby nie przydarzyło ci się coś gorszego!

15Po tym spotkaniu mężczyzna udał się do przywódców religijnych, donosząc im, że człowiekiem, który go uzdrowił, był Jezus. 16#Mt 12,14; J 7,23Zaczęli więc atakować Jezusa z tego powodu, że uzdrowienia dokonał w szabat. 17#J 9,4Jezus zaś dał im takie wyjaśnienie:

— Mój Ojciec nie odpoczywa # Żydzi byli przekonani, że po stworzeniu świata siódmego dnia Bóg odpoczął. Interpretowali to dosłownie, tak jakby sądzili, że Najwyższy zmęczył się w czasie procesu stwarzania. Co więcej, uważali, że ów Boży odpoczynek trwa dalej, aż do obecnego czasu. Jezus wyraźnie temu zaprzeczył. Wielokrotnie w swoim nauczaniu stwierdzał, że odpoczynek szabatowy został ustanowiony jako błogosławieństwo dla ludzi, a nie jako potrzeba Boga. Szabat miał być dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Z jednej strony odpoczynek ten miał być dla ludzi wytchnieniem od ciężkiej pracy, z drugiej zaś symbolem i zapowiedzią przyszłego wiecznego Odpocznienia, którego człowiek trwający w Chrystusie dostąpi kiedyś w Bożym Królestwie. W tym wersecie Jezus ukazuje prawdziwy charakter i rzeczywistą aktywność Boga. Ujawnia, że Ojciec nie jest ani wycofany, ani odpoczywający, lecz w sytuacji grzechu człowieka ciągle działa (pracuje) w świecie, niezależnie od tego, czy akurat jest szabat, czy nie. Warto przy okazji przypomnieć, że słowo szabat znaczy „święto”, którego głównym celem miało być radosne świętowanie społeczności z Bogiem przez koncentrowanie uwagi na Najwyższym, który zawsze był i jest źródłem życiowej siły dla każdego wierzącego Izraelity. ! On nie przestał pracować, gdyż nie zakończył swojego działania! Ojciec pracuje cały czas – także teraz – ja zaś Go naśladuję.

18 # J 2,16; J 7,1.19‐25.30; J 10,33; Flp 2,6 Od tego czasu elity religijne jeszcze intensywniej szukały sposobu, aby Go zabić, gdyż nie dość, że unieważniał ich reguły związane z szabatem#Reguły szabatu były bardzo rozbudowane i uciążliwe – czyniły z niego niemal sztukę „chodzenia po religijnej linie”. Uwaga człowieka, zamiast na Bogu, musiała być skoncentrowana na ceremoniach, zasadach i ograniczeniach ustanowionych przez ludzi., to jeszcze Boga zaczął nazywać swoim Ojcem, przez co sam siebie stawiał na równi z Bogiem.

19 # J 3,11.32; J 8,28‐29; J 12,49; J 14,10 Jezus tymczasem tak nauczał:

— Posłuchajcie mnie bardzo uważnie, gdyż to, co powiem, ma wielkie znaczenie # Całe to zdanie jest ekwiwalentem dynamicznym frazy: „Amen, amen mówię wam”. ! Jako Syn niczego nie czynię sam z siebie. Powtarzam jedynie to, co widzę, że Ojciec mój czyni. Gdy On działa, działam i ja # Nie należy próbować interpretować tego tekstu jako dowodu na bierność Jezusa lub Jego brak kreatywności. Werset ten należy odczytywać w kontekście kulturowym. Jezus bowiem przemawiał do ludzi w takich formach, które były dla nich czytelne kulturowo. W społeczeństwie hebrajskim panował system patriarchalny. Ojciec – do samej śmierci – był niezmiennie głową całej rodziny, a wszyscy (włącznie z synami, którzy mogli mieć nawet po 60 lat) byli zobligowani do pracy na jego rzecz i do posłuszeństwa wobec niego. . 20#J 3,35A ponieważ Ojciec bardzo mnie miłuje, ukazuje mi wszystko, co robi. On pokaże mi dzieła jeszcze większe od tych, abyście i wy – przeze mnie – mogli je podziwiać.

21 # Pwt 32,39; 1 Sm 2,6; 2 Krl 5,7; J 3,35; J 11,25 [W ten sposób Jezus ogłosił prawdę, że] jak Ojciec podnosi chorych i ożywia duchowo martwych, tak samo On – będąc Synem – udziela Życia#Gr. Dzoe. Słowa tego Jezus często używał na określenie odwiecznej i nieskończonej rzeczywistości Bożego istnienia. zgodnie z Jego wolą#Inni tłumaczą: „ożywia tych, których chce”. Sens tych słów – zgodnie z kontekstem wszystkich wypowiedzi Jezusa i Jego Apostołów – nie leży w działaniu motywowanym swoistym widzimisię czy jakimkolwiek kaprysem, ale w tym, że Bóg w swej świętości, mądrości i sprawiedliwości zaplanował dla ludzkości zbawienie w Chrystusie (por. Ef 1). Właśnie w Osobie Syna realizuje ten plan zgodnie ze swą wolą (por. 1 Tm 2,4, który wyjaśnia, że Bóg chce zbawienia wszystkich ludzi). Taka jest suwerenna decyzja Najwyższego. Zwrot (gr. hus thelei) tłumacze przekładają zwykle „których chce”, jednak z uwagi na to, że literalnie pasuje on zarówno do Syna, jak i do Ojca, Redakcja NPD (biorąc pod uwagę deklarację Jezusa z J 8,28 oraz J 14,31) wybrała sformułowanie „Jego wolą”.. 22#Dn 7,13‐14; J 5,27; Dz 10,42; Dz 17,31Trzeba bowiem wiedzieć, że Ojciec już nikogo sam więcej nie osądzi, gdyż całą swą sędziowską władzę przekazał Synowi. 23#Łk 10,16; J 17,6; Flp 2,10‐11; 1 J 2,23Uczynił to po to, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak samo jak oddają ją Ojcu. Zrozumcie więc, że jeśli ktoś nie otacza czcią Syna, ten również nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał#W tradycyjnych przekładach wersety 21‐23 wkładane są w usta Jezusa. Jednak analiza hermeneutyczna wyraźnie wskazuje, że jest to midrasz (komentarz rabiniczny) Jana. Dlatego w przekładzie NPD podano je czarnym kolorem (por. także J 3,16‐21 oraz J 17,2‐3), a wprowadzenie do tej wstawki midraszowej oznaczono nawiasem kwadratowym..

— 24#J 3,15‐16.18; J 8,51; J 20,30‐31; 1 J 3,14; 1 J 5,13I tego jeszcze posłuchajcie, bo również i to jest niezwykle ważne: każdy, kto trwa w moim Słowie i pokłada ufność w Tym, który mnie posłał, ma w sobie odwieczne i nieskończone Życie#Życie, które cechuje konsekwentne trwanie w Chrystusie, daje duchowy owoc – por. Mt 3,8‐10; Mt 7,16‐20; Mt 21,43; Łk 3,8; J 15,2‐8; Rz 6,22; Rz 7,14; Ga 5,22‐23; Jk 2,20.! Taki człowiek nie musi obawiać się nadchodzącego Sądu#Gr. słowo krisis jest rzeczownikiem rodzaju żeńskiego pochodzącym od czasownika krino („sądzić” lub „być osądzanym”). Semicka wizja sądu jest zasadniczo różna od greckiej. Jezus opisał ją w Mt 25,30‐33. Sąd będzie polegał na rozdzieleniu ludzi wg ustalonego kryterium, a nie na „ważeniu uczynków”, jak przedstawia symbolicznie grecka mitologia w obrazie Temidy stojącej z zawiązanymi oczami i wagą w ręku. Niestety ten pogański obraz sądu mocno zafałszował nasze rozumienie Sądu Ostatecznego. Sąd Ostateczny (czyli to ostateczne „rozdzielenie”, ostateczne „odseparowanie” zła od dobra) będzie – jak to zapowiedział Jezus – rozdzieleniem wszystkich ludzi na tych, którzy wejdą do wiecznego Bożego Życia (czyli do odwiecznej i nieskończonej Bożej rzeczywistości), i tych, którzy pójdą na wieczną Śmierć (nieskończone, wieczne potępienie w oddzieleniu od Boga, ze wszystkimi siłami ciemności). Słowo krisis można więc tłumaczyć dwojako: albo jako „sąd” (rozdzielenie), albo jako „potępienie”, które dla zbuntowanego świata jest metonimią (określeniem zastępczym) Bożego Sądu. Wybór słowa często zależy od tłumacza lub redaktora. Biblia wyraźnie stwierdza, że wszyscy ludzie będą musieli w Dniu PAŃSKIM (w Dniu Sądu Ostatecznego) stawić się przed Bożym Tronem, aby zdać relację z tego, co czynili w danej im doczesności (por. Rz 2,3; Rz 14,12; 1 Kor 5,13; Hbr 9,27).i oddzielenia na wieczną Śmierć, gdyż trwa#Niektórzy tłumaczą „przeszedł” i rozumieją, że chodzi tu o jednorazową czynność w przeszłości, którą język grecki opisuje przez użycie czasu gramatycznego aoryst. I chociaż w tym zdaniu czasownik metabaino występuje w formie dokonanej, to jednak w czasie teraźniejszym! Przedrostek meta‐ oznacza ponadto „być w trakcie procesu”, „w środku” czegoś, „wśród”, „pomiędzy”. Za takim przekładem przemawia również początek tego wersetu, w którym Jezus, mówiąc o ludziach trwających w Jego Słowie i pokładających ufność w Tym, który Go posłał, używa imiesłowów czasownikowych w stronie czynnej czasu teraźniejszego niedokonanego.na drodze prowadzącej ze śmierci do Życia!

25 # Mt 8,22; J 4,21; J 6,63.68; J 11.25‐26; Ef 2,5‐6 To, co teraz mówię wam, ma niezwykłe znaczenie, gdyż zbliża się czas # Gr. hora – określenie czasu (wręcz godziny), który został wyznaczony przez samego Boga. Przed tak wyznaczonym czasem nie można uciec, nie można też go ominąć. , a w zasadzie już nadszedł, by wszyscy, którzy są jeszcze duchowo martwi, zaczęli w końcu słuchać mnie – Bożego Syna. Ci zaś, którzy dadzą posłuch temu, co mówię, otrzymają udział w odwiecznym i nieskończonym Życiu. 26#J 1,1‐4; J 3,35; J 6,57; 1 J 5,11‐12Jak bowiem Ojciec ma w sobie Życie, tak i ja, Syn, mam w sobie to Życie. 27#Dn 7,10.13‐14.22; J 5,22; J 9,39; Dz 10,42‐43Do mnie należy władza przeprowadzenia sądu, ponieważ jestem Synem człowieczym#Nie tylko w tym, ale i w wielu innych miejscach Pismo oznajmia, że Jezus jest Synem – zarówno Bożym, jak i człowieczym (tzn. jest w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem). Pierwsze trzy stulecia chrześcijaństwa były zdominowane teologicznymi dyskusjami na temat Boskości i człowieczeństwa Chrystusa. W tym czasie powstało wiele herezji przedstawiających skrajne poglądy w tym zakresie. Ostatecznie sobór chalcedoński w roku 451 definitywnie stwierdził, że w Chrystusie spotykamy się zarówno z pełnią Boskości, jak i pełnią człowieczeństwa.. 28Nie dziwcie się więc temu, co mówię,

że gdy już nadejdzie czas sądu, wszyscy – także i ci, których ciała zostały już złożone w grobach # „(...) złożeni w grobach” – określenie ludzi, którzy umarli już fizycznie. – usłyszą mój głos. 29#Dn 12,2; Mt 16,27; Mt 25,46; J 6,40; Ef 2,8‐10Wtedy ludzie, którzy pełnili Bożą wolę#Dosł. „którzy pełnili dobre [tzn. Boże] dzieła” – „pełnienie dobrych dzieł” to synonim pełnienia woli Bożej (por. Ef 2,10 oraz Iz 64,5 wraz z przypisami)., powstaną do odwiecznego i nieskończonego Życia, a ci, którzy postępowali według swojej woli#Dosł. „czynili to, co bezwartościowe (marne)” – określenie postępowania człowieka kierującego się swoją wolą (por. Koh 1,2)., powstaną do wiecznego potępienia. 30#J 4,34; J 5,19; J 6,38Ponieważ niczego nie czynię z własnej woli, to również dokonuję sądu zgodnie z tym, co słyszę#Jezus wyraźnie deklaruje swoje oddanie Słowu Bożemu.od Ojca. A ponieważ nie realizuję własnej woli, tylko wolę Tego, który mnie posłał, sąd mój jest sprawiedliwy.

31 # J 8,13‐14 Oczywiście, gdybym tylko sam wypowiadał się w kwestii mojej misji, moglibyście uważać, że złożone przeze mnie świadectwo nie jest rzetelne # Tak stanowiło Prawo Mojżeszowe. W każdej sprawie, a szczególnie w sprawach kryminalnych, aby ją właściwie ocenić, Prawo to wymagało świadectwa dwóch lub trzech świadków (por. Pwt 17,6; Pwt 19,15). Zwyczaj ten mamy potwierdzony w Hbr 10,28 oraz w Mt 18,16; Mt 26,60. W 2 Kor 13,1 i 1 Tm 5,19 czytamy, że był on stosowany również w czasach NT. . 32#J 5,36‐38; J 8,18; 1 J 5,9Są jednak również inni#Dalej Jezus wskazuje nie tylko na ludzi (Jana Chrzciciela), ale także na samego Boga (Ojca oraz Ducha Świętego Boga). Por. też 1 J 5,6‐12., którzy świadczą za mną, a ich świadectwa o mnie są wiarygodne. 33#Mt 11,7‐11; J 1,19‐34Sami przecież wypytywaliście Jana, a on powiedział wam prawdę. 34#J 8,18Ja nie potrzebuję ludzkiego świadectwa, ale przypominam je dla waszego zbawienia#Gr. sodzo – „zbawieni”, „uwolnieni”, „uratowani”, „duchowo uzdrowieni”.! 35#Łk 1,17; J 1,6‐8Jan był jedynie lampą, która płonęła przez chwilę. Dlatego niezbyt długo mogliście się cieszyć światłem jego świadectwa#Jan był lampą dającą światło (świadectwa), ale sam nie był prawdziwą Światłością (por. J 1,6‐8; J 1,15 oraz J 1,26‐35).. 36#J 3,2; J 10,25.38; J 14,11; J 15,24; 1 J 5,9Ja mam w sobie świadectwo znacznie potężniejsze od tego, które złożył Jan. Są nim dzieła, które Ojciec dał mi do wykonania#Jezus wyjaśnia, na czym polega pełnienie woli Bożej (por. Ef 2,10).. One świadczą o mnie, wskazując, że Tym, który mnie posłał, jest Ojciec. 37#Pwt 4,15‐16; J 1,18; J 8,18; 1 Tm 1,17Jednak wy Go nie znacie, gdyż głosu Jego nigdy nie słyszeliście i nigdy Go nie widzieliście. 38#J 8,37.43‐44; 1 J 2,14Dodatkowo pokazujecie, że Jego Słowo nie trwa w was, ponieważ nie dajecie posłuchu mnie, czyli temu, którego On posłał#Por. J 1,9‐14.! 39#Łk 24,27.44; Dz 13,27; Rz 2,17‐20.24; 2 Tm 3,15‐17; 1 P 1,10‐11Badacie Pisma, sądząc, że w nich znajdziecie odpowiedź na pytanie, w jaki sposób posiąść odwieczne i nieskończone Życie#Por. Łk 10,25.. Tymczasem one składają świadectwo o mnie! 40Wy jednak nie chcecie przyjść do mnie, by to Życie otrzymać ode mnie.

41 # J 1,14; J 12,42‐43 Ja nie szukam ludzkiej chwały, 42#1 J 2,15; 1 J 3,17lecz dla was ona jest najważniejsza, gdyż brakuje wam postawy ofiarnej miłości, która jest z Ojca. 43#Mt 24,5.24Nie słuchacie mnie, gdy głoszę wam przekaz od Ojca, jednak innych, którzy przynoszą wam swoje własne nauki, witacie z radością. 44#Mt 23,5‐7; J 12,42‐43; Rz 2,29; 1 Kor 4,5Nie ufacie mi, gdyż koncentrujecie się na tym, jak wzajemnie od siebie odbierać wyrazy ludzkiego uznania, zamiast myśleć o tym, jak zabiegać o uznanie w oczach Najwyższego i w jaki sposób podobać się Jedynemu Bogu!

45 # Pwt 31,26; J 9,28; Rz 2,17.23 Nie myślcie, że będę oskarżał was przed Ojcem. Waszym oskarżycielem będzie Mojżesz, w którym wy składacie swoją wiarę. 46#Rdz 3,15; Pwt 18,15.18; Łk 24,27.44; J 5,39; Dz 26,22‐23Gdybyście jednak prawdziwie jemu uwierzyli, to również mnie byście zaufali, ponieważ wszystko, co on napisał, jest o mnie! 47#Łk 16,31; J 7,19Skoro jednak nie wierzycie jego Pismom, jak moglibyście zaufać mojemu Słowu?

Выбрано:

Jana 5: NT NPD

Выделить

Копировать