19
یِسُوع تے زکائی
1تے اوہ یرِیحُو دے وِچوں دی لنگھدا جاندا سی۔ 2تے ویکھو زکائی ناں دا اِک بندہ سی اوہ محصُولِیاں دا سردار سی تے دَولت مند وی سی۔ 3تے اوہ موقع لَبّھدا سی۔ پئی یِسُوع نُوں ویکھے پئی اوہ کون اے پر بِھیڑ دے سببّوں اوہدی کُجھ پیش نا چلّی۔ کیوں جو اوہ قد دا مدھرا سی۔ 4تَد اگانہہ بھج کے اوہ اِک گُولر دے رُکھّ اُتّے چڑھ گیا پئی ویکھے۔ کیوں جو اوس اوسے رستیوں لنگھناں سی۔ 5تے جد یِسُوع اوس تھاں اَپڑیا تے اُتانہہ دھیان کر کے اوہنوں آکھیا۔ اے زکائی چھیتی کر کے تھلے آ کیوں جو اَج مَینُوں تیرے گھر رہنا ضرُور اے۔ 6تَد اوہ چھیتی اُتریا تے خُوشی نال اوہنوں قبول کِیتا۔ 7تے سارے ایہہ ویکھ کے بُڑبُڑ کرن لگّے۔ پئی اوہ اِک گُنہگار بندے دے گھر جا اُتریا اے۔ 8پر زکائی کھلو کے خُداوند نُوں آکھیا۔ اَے خُداوند ویکھ مَیں اپنا ادھا مال غرِیباں نُوں دینا آں۔ تے جے کِسے کولوں کُجھ ناحق لے لیا اے۔ مَیں اوہدا چَوناں بھر دینا آں۔ 9یِسُوع اوہنوں آکھیا۔ اَج ایس گھر وِچ نجات آئی اے۔ ایس لئی پئی ایہہ وی ابرہام دا پُتر اے۔
10کیوں جو اِبنِ آدم گواچے ہویاں نُوں لَبّھن تے بچان آیا اے۔
اشرفیاں دی تمثِیل
11تے جد اوہ ایہہ گلّاں پئے سُندے سن اوس اِک ہور تمثِیل ایس لئی سُنائی پئی اوہ یرُوشلِیم دے نیڑے سی۔ تے اوہ لوک خیال کر دے سن پئی خُدا دی بادشاہی ہُنے ظاہر ہون لگّی اے۔ 12سو اوس آکھیا۔ اِک امیر دُراڈے دے دیس نُوں گیا۔ پئی اپنے لئی بادشاہی لے کے مُڑ آوے۔ 13اوس اپنے دَس نَوکراں نُوں سَدّ کے اوہناں نُوں دَس اشرفیاں دِتّیاں تے اوہناں نُوں آکھیا میرے آؤندیاں تِیکر بیوپار کرو۔ 14پر اوہدے شہری اوہدے نال وَیر رکھدے سن تے اوہدے مگروں قاصداں دی ہتّھِیں اکھوا گھلّیا پئی اسی نئیں چاہندے پئی ایہہ ساڈے اُتّے بادشاہی کرے۔ 15تے ایویں ہویا جد اوہ بادشاہی لے کے واپس آگیا تے اوہناں نَوکراں نُوں جِنہاں نُوں رُپئے دِتّے سن سَداوا گھلّیا پئی پتا کرے پئی لین دین کر کے اوہناں کِیہ کمایا۔ 16تَد پہلے آ کے آکھیا اَے خُداوند تیری اشرفی توں دَس ہور اشرفیاں ہور کمائِیاں۔ 17تے اوس اوہنوں آکھیا۔ شاواشے! چنگے نوکر ایس لئی پئی تُوں بُہت تھوڑے وِچ وفادار نِکلیوں دَساں شہراں اُتّے تُوں مُختِیار ہو۔ 18تے دُوجے آ کے آکھیا۔ اَے خُداوند تیری اشرفی نے پنج اشرفیاں کمائِیاں۔ 19اوس اوہنوں وی آکھیا تُوں وی پنجاں شہراں اُتّے حاکم ہو۔ 20تے اِک ہور نے آ کے آکھیا۔ اَے خُداوند ایہہ تیری اشرفی جِہنُوں مَیں رُومال وِچ رکھ چھڈیا اے۔ 21کیوں جو مَیں تَیتھوں ڈر دا ساں ایس لئی پئی تُوں کرڑا بندہ ایں۔ جو کُجھ تُوں نئیں دھریا سو چُکنا ایں۔ تے جو کُجھ نئیں بِیجیا اوہ وَڈّھنا ایں۔ 22اوس اوہنوں آکھیا۔ اَے بَھیڑے نوکر مَیں تیرا فیصلہ تیرے ای مُنھوں کرنا آں۔ جد تُوں جان دا ساں پئی مَیں کرڑا بندہ آں۔ تے جو کُجھ نئیں دھریا سو چُکناں آں تے جو کُجھ نئیں بِیجیا سو وَڈّھنا آں۔ 23فیر تُوں میرے رُپئیاں نُوں ساہوکار کول کیوں نا رکھیا پئی مَیں آ کے اوہناں نُوں بیاج سَنے لَیندا؟ 24تے اوس کول کھلوتے ہویاں نُوں آکھیا پئی اوہ اشرفی ایہدے کولوں لے لوؤ تے دَس اشرفیاں والے نُوں دے دیو۔ 25(تَد اوہناں اوہنوں آکھیا۔ اَے خُداوند۔ اوہدے کول دَس اشرفیاں تے ہے نیں۔) 26مَیں تُہانوں آکھنا آں۔ پئی جِس کِسے کول اے اوہنوں دِتّا جائے گا۔ تے جِہدے کول نئیں اے اوہدے توں جو کُجھ اوہدے کول اے اوہ وی کھوہ لیا جائے گا۔ 27پر میرے اوہناں وَیرِیاں نُوں جیہڑے نئیں چاہندے سن پئی مَیں اوہناں اُتّے بادشاہی کراں۔ ایتھے لیاؤ تے اوہناں نُوں میرے سامھنے قتل کرو۔
یرُوشلِیم وِچ شاہانہ داخلہ
28تے ایہہ گلّاں آکھ کے اوہ یرُوشلِیم ولّ جاندِیاں ہویاں اگانہہ ٹُریا۔ 29تے اجیہا ہویا جد بَیت فگے تے بَیت عَنِیاہ دے نیڑے اوس پہاڑ کول جِہیڑا زَیتُون اکھواؤندا اے اَپڑیا تَد اوس شاگِرداں وِچوں دو نُوں ایہہ آکھ کے گھلّیا۔ 30پئی سامھنے دے پِنڈ وِچ جاؤ۔ تے اوہدے وِچ وڑدیاں اِک کھوتی دا بچّہ جِہدے اُتّے کدی کوئی سوار نئیں ہویا۔ بَدّھا ہویا ویکھو گے اوہنوں کھول لیاؤ۔ 31تے جے کوئی تُہانوں پُچھے۔ پئی کاہِنُوں کھولدے ہو؟ اوس نُوں ایس طرح آکھو پئی خُداوند نُوں ایہدی لوڑ اے۔ 32سو جیہڑے گھلّے ہوئے سن اوہ گئے تے جِہیا اوس اوہناں نُوں آکھیا سی تیہا ای ویکھیا۔ 33تے جد کھوتی دا بچّہ کھولن لگّے۔ اوہدے مالکاں اوہناں نُوں آکھیا۔ بچّے نُوں کاہِنُوں کھول دے ہو؟ 34اوہناں آکھیا خُداوند نُوں ایہدی لوڑ اے۔ 35تے اوہ اوہنوں یِسُوع کول لیائے تے اپنے کپڑے اوس بچّے اُتّے پا کے یِسُوع نُوں چاڑھ لیا۔ 36جد اوہ جاندا پیا سی اوہناں اپنے کپڑے راہ وِچ وچھائے۔ 37تے جد اوہ شہروں نیڑے زَیتُون دے پہاڑ دی اُترائی اُتّے اَپڑیا اوہدے شاگِرداں دی بِھیڑ اوہناں سبھناں کراماتاں دے سبّب جیہڑیاں اوہناں ویکھیاں سن خُوش ہو کے بڑی اواز نال خُدا دی وڈیائی کرن لگّی۔ 38پئی دھنّ اوہ بادشاہ جیہڑا خُداوند دے ناں اُتّے آؤندا اے۔ اسمان وِچ صُلح تے عالمِ بالا وِچ جلال۔ 39تے بِھیڑ وِچوں کئیاں فرِیسیاں اوہنوں آکھیا اَے اُستاد اپنے شاگِرداں نُوں جِھڑک۔ 40تے اوس جواب دِتّا مَیں تُہانوں آکھنا آں جے ایہہ چُپ کر رہن تے پتّھر بول اُٹھن گے۔
یِسُوع یرُوشلِیم اُتّے روندا اے
41تے جد اوہ نیڑے آیا۔ تے شہر نُوں ویکھ کے اوہدے اُتّے رویا۔ 42تے آکھیا کینا چَنگا ہوندا جے تُوں اپنے ایسے دِن وِچ اوہناں گلّاں نُوں جان دا جیہڑیاں سلامتی دِیاں نیں۔ پر ہُن اوہ تیریاں اَکھّیاں توں لُک گِئیاں نیں۔ 43کیوں جو اوہ دِن تیرے اُتّے آؤن گے پئی تیرے وَیری تیرے دوالے مورچہ بَنّھ کے تے گھیرا پا کے تینُوں سبھنیں پاسیں قابُو کرن گے۔ 44تے تینُوں تے تیری اولاد نُوں جیہڑے تیرے اندر نیں گھٹے وِچ رُلاؤن گے تے اوہ تیرے اندروں کِسے پتّھر اُتّے پتّھر نا چھڈن گے ایس لئی پئی تُوں اوس ویلے نُوں نا سہاتا۔ جد تیرے اُتّے نظر سی۔
یِسُوع ہیکل وِچ جاندا اے
45تَد ہیکل دے اندر وڑ کے اوہ ویچن والیاں نُوں کڈھن لگّا۔ 46تے اوہناں نُوں ایہہ آکھیا پئی لِکھیا ہویا اے پئی میرا گھر دُعا دا گھر اے۔ پر تُساں اوہنوں ڈاکُوؤاں دی کھوہ بنایا۔
47تے اوہ روز دِہاڑے ہیکل وِچ تعلِیم دیندا سی پر سردار کاہِن تے فقِیہ تے قوم دے سردار اوہنوں قتل کرن دا داء لبّھدے سن۔ 48تے موقعہ نا لَبھّا۔ پئی کِس طرح کرن۔ کیوں جو سارے لوک بڑی چاہ نال اوہدی سُندے سن۔