Известные библейские стихи из لُوقا 11

Поделиться

جِیں ویلے تُساں بُرے ہووݨ دے باوجود آپنڑے بالاں کُوں چنگیاں چیزاں ڈیوݨ جانڑدے ہیوے تاں تُہاڈا اسمانی باپ آپنڑے منگنڑ آلیاں کُوں رُوح القُدس کیوں نہ ڈیسی؟“

بس مَیں تُہاکُوں آدھا ہاں، منگسو تاں تُہاکُوں ڈِتا ویسی، گولھیسو تاں مِلسی، دَر کھڑکیسو تاں تُہاڈے کیتے کھولیا ویسی۔

کیوں جو جیہڑا منگدے اُونکُوں مِلدے، تے جیہڑا گولھیندے او پیندے، تے جیہڑا کھڑکیندے اُوندے کیتے کھولیا ویندے۔

اُوں اُنہاں کُوں آکھیا، ”جِیں ویلے دُعا کرو تاں آکھو ’اے باپ، تیڈا ناں پاک منیا ونجے، تیڈی بادشاہی آوے۔

تے ساڈے گُناہ معاف کر کیوں جو اساں وی آپنڑے ہر قصُوروار کُوں معاف کریندے ہیں تے ساکُوں ازمائش ءچ نہ پا‘۔“

ساڈی روز دی روٹی ہر روز ساکُوں ڈِتا کر۔

تیڈے بدن دا چراغ تیڈی اکھ ہے۔ جِیں ویلے تیڈی اکھ ٹھیک ہے تاں تیڈا سارا بدن وی روشن ہے۔ پر جِیں ویلے تیڈی اکھ خراب ہے تاں تیڈا بدن وی اندھارا ہے۔

کوئی بندہ ڈیوا بال تے تہہ خانے ءچ یا تھاں دے تلے نئیں رکھیندا بلکہ ڈیواٹ اُتے رکھیندے تاں جو اندر آوݨ آلیاں کُوں روشنی نظر آوے۔