Известные библейские стихи из Wiwitan 8

Поделиться

Bareng GUSTI mambu ambuné sedep, terus mikir mengkéné: “Ing sak terusé Aku ora bakal mbebendu bumi menèh jalaran sangka manungsa, awit sak obahé atiné manungsa kuwi dasar ala wiwit tyiliké; lan sak terusé Aku ora ngentèkké menèh marang sak rupané sing urip, kaya sing wis Tak tindakké. Selawasé bumi ana, mesti bakal ora mandek waktuné nyebar lan panèn, waktu adem lan panas, ketiga lan rendeng, awan lan wengi.”

Noah terus nggawé mesbèh kanggo GUSTI, lan njupuk kéwan-kéwan ingon-ingon sing halal lan bangsa manuk sing halal dipasrahké dadi kurban obongan ing mesbèh.

Gusti Allah terus éling marang Noah lan marang sak rupané kéwan-kéwan alasan lan kéwan-kéwan ingon-ingon sing pada mèlu ing kapal; lan Gusti Allah nekakké angin ing bumi, nganti banyuné lekas mudun.

Bareng wantyi soré dara mau bali karo nggondol godong saitun sing ijik seger ing tyutyuké; dadi Noah ngerti yèn banyuné wis arep asat sangka bumi.