Известные библейские стихи из Destpêk 6

Поделиться

Xudan ji afirandina mirovan poşman bû û dilê wî êşiya.

Xudan dît ku xerabiya mirovan li dinyayê gelekî zêde bûye û fikrên dilê wan jî herdem li ser xerabiyê ne.

Lê dilê Xudan bi Nûh xweş bû.

Serpêhatiya Nûh ev e: Nûh mirovekî rast û di nav nifşê xwe de kamil bû û bi Xwedê re diçû.

Xudan got: “Ezê mirovên ku min afirandine, tevî heywan, afirîdên bi erdê ve dişêlin û teyrên ezmanan ji ser rûyê erdê rakim. Çimkî ez poşman bûm ku min ew afirandin.”

Gava mirov li ser rûyê erdê zêde bûn û keçên wan çêbûn, hebûnên ezmanî dîtin ku keçên mirovan bedew in û bi yên ku ecibandin re zewicîn. Xudan got: “Wê Ruhê min her û her bi mirov re nemîne, çimkî ew xwîn û goşt e û wê jiyana wî sed û bîst sal be.” Di wan rojan de û piştre jî, dema hebûnên ezmanî keçên mirovan ji xwe re anîn û zarokên wan çêbûn, Nefîlî li ser rûyê erdê hebûn. Ew mêrxasên dema berê û mêrên bi nav û deng bûn.

Nûh ev yek kir. Wî her tiştê Xwedê lê emir kiribû, pêk anî.

Xwedê ji Nûh re got: “Dawiya hemû beşerê hat ber min. Çimkî ji rûyê wan zordarî zêde bû. Ezê tevli wan, rûyê erdê jî tune bikim.

Tu ji dara goferê gemiyekê ji xwe re çêke û di hundirê wê de odeyan çêke. Hundir û derveyê wê qîr bike.

Xwedê dît ku dinya çawa xera bûye, li ser rûyê erdê hemû beşer ji rê derketibû.

Ji bo ku bi te re sax bimînin, tu ji her cureyên jîndaran, ji hemû beşerê cotekî, yek nêr, yek mê, bi xwe re bixe gemiyê.