Известные библейские стихи из پێدایش 32

Поделиться

مَردا گوَشت: ”چه اِد و رند تئو آکوب گوَشگَ نبئے، تئیی نام اِسراییلَ بیت، چێا که تئو گۆن هُدایا و گۆن مردمان مِڑِتگئے و سردَست بوتگئے.“

گڑا مَردا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّ نون منَ رئوان که بامگواه اِنت.“ بله آکوبا گوَشت: ”تانکه منا برکَتَ ندئیئے، ترا رئوگا نئیلان.“

آکوب اێوَک بوت. یکّ مردے آتک و تان بامگواها گۆن آییا بَند مِڑِت.

پمێشکا آکوبا آ جاگهئے نام پَنی‌اێل کرت. گوَشتی: ”گۆن هُدایا دێم په دێم بوتان، بله اَنگت منی جان رَکّت.“

وهدے بند مِڑَگا اَتنت، مردا دیست که آکوبا زێردست کرتَ نکنان، گڑا مَگونا مُشتے جتی و آکوبئے مَگون چه بُنا در شت.

گڑا مردا گوَشت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“ آکوبا پَسّئو دات: ”آکوب.“

گڑا آکوبا گوَشت: ”منی دَزبندی اِنت که وتی ناما بگوَش.“ بله آییا گوَشت: ”منی نامئے جُستا چێا کنئے؟“ گڑا همۆدا آکوبی برکت دات.

منِ آکوب اینچُک مِهر و وپا نکَرزان که تئو گۆن وتی هِزمتکارا کرتگ. وهدے من چه اُردُنئے کئورا گوَزگا اَتان، منا بَسّ وتی اَسا گۆن اَت، بله نون دو اُردگاهئے واهُند آن.

پادئے بُنئے اے زَردیلِّک که دَلوَتئے مَگونا پِر اِنت، پمێشکا اِسراییلی تان رۆچِ مرۆچیگا اِشیا نئورنت که آ مَردا آکوبئے مَگونئے همے جاگها مُشتے جت که اے زَردیلِّک اِنت.

نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘

منا چه منی براتئے دستا برَکّێن. منا چه ایسّوا رَکّێن که منا چه آییا تُرسیت. آ مئیئیت و منی و منی چُکّ و چُکّانی ماتانی سرا اُرُش مکنت.